Δεκαοκτώ μηνών υποβλήθηκε σε επέμβαση διπλού ακρωτηριασμού, και στα δύο, μη λειτουργικά πόδια της.
Οι θετοί γονείς της την παρακίνησαν να ασχοληθεί με τον αθλητισμό και το μικρό κορίτσι με τα τεχνητά μέλη δοκίμασε, μεταξύ άλλων, πατινάζ στον πάγο και αναρρίχηση. Το κέρδισε όμως η κολύμβηση , με την οποία ήρθε σε επαφή μέσα στην πισίνα των θετών παππούδων του, όπου απολάμβανε να προσποιείται τη γοργόνα .
Ο θυμός έγινε σούπερ δύναμη
Στο νερό διοχέτευσε το θυμό της για τις δοκιμασίες της. Ή όπως το έθεσε η ίδια: «Ουσιαστικά, το έριξα στην κολύμβηση γιατί ήμουν ένα πολύ θυμωμένο παιδί . Εκεί εκτόνωνα το θυμό και την απελπισία μου, αλλά επίσης ένιωθα αληθινά ελεύθερη και δυνατή. Η παιδική ηλικία μου ήταν δύσκολη και επώδυνη . Υπάρχουν περίοδοί της που δεν θυμάμαι καθόλου, γιατί μπαινόβγαινα διαρκώς σε χειρουργεία ».
Καθώς συνέχιζε να καλλιεργεί το πάθος της για την κολύμβηση και να γίνεται όλο και καλύτερη, χρίστηκε Κολυμβήτρια της Χρονιάς με Αναπηρία στο Μέριλαντ . Έκανε το ντεμπούτο τους στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, από όπου μόλις στα 12 χρόνια της έφυγε με τρία χρυσά μετάλλια. Τα επόμενα χρόνια είχε το προνόμιο να προπονηθεί για τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο από τον Michael Phelps .
Έκανε το ντεμπούτο τους στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, από όπου μόλις στα 12 χρόνια της έφυγε με τρία χρυσά μετάλλια.
Σταδιακά όμως η πίεση των υψηλών προσδοκιών, με τις οποίες είχε φορτωθεί από παιδική ηλικία, άρχισε να την καταβάλει. Παρόλο που οι εξαιρετικές επιδόσεις της στο Ρίο το 2016 της έφεραν ένα ακόμα χρυσό μετάλλιο, τρία ασημένια και ένα χάλκινο, ήταν σωματικά και ψυχολογικά εξουθενωμένη και είχε αναπτύξει μια διατροφική διαταραχή που την είχε οδηγήσει στην απώλεια δέκα κιλών.
Καθώς συνέχιζε να καλλιεργεί το πάθος της για την κολύμβηση και να γίνεται όλο και καλύτερη, χρίστηκε Κολυμβήτρια της Χρονιάς με Αναπηρία στο Μέριλαντ. Photo by Ulrik Pedersen/NurPhoto via Getty Images Τα δώρα της διδασκαλίας
Για να αποφορτιστεί από τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού , άρχισε ψυχοθεραπεία και συνδύασε τους αγώνες με τη διδασκαλία μιας ομάδας κοριτσιών, μια εμπειρία που συνοδεύτηκε για τη Long από νέες επιβραβεύσεις. «Είναι απίστευτο το να κερδίζεις χρυσά μετάλλια, προφανώς αυτό ήθελα από πάντα, αλλά υπάρχει και κάτι πολύ ξεχωριστό στο να έρχεται ένα μικρό κορίτσι που μόλις έχει χάσει το πόδι του από τον καρκίνο και να μου λέει ότι είμαι ηρωίδα ».
«Υπάρχει και κάτι πολύ ξεχωριστό στο να έρχεται ένα μικρό κορίτσι που μόλις έχει χάσει το πόδι του από τον καρκίνο και να μου λέει ότι είμαι ηρωίδα».
Πλέον λοιπόν έχει ξεκινήσει μια νέα αποστολή: Να μας παρακινήσει όλους να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, υπερβαίνοντας ακόμα και το «εμπόδιο» μιας αναπηρίας. Άλλωστε, πιστεύει ότι «η μοναδική αναπηρία στη ζωή είναι ο αρνητισμός».
Όπως καταλήγει: «Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι αν ντρέπομαι και προσπαθώ να κρυφτώ τότε και οι άλλοι αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Αλλά όταν φοράω σορτς ή ένα χαριτωμένο καλοκαιρινό φόρεμα και δείχνω τα πόδια μου και είμαι πρόθυμη να μιλήσω γι’ αυτό, ο κόσμος ενδιαφέρεται και θέλει να μάθει την ιστορία μου ».
Δες την ιστορία ζωής της σε ένα διαφημιστικό σποτ :
VIDEO
