Δεν επαιτούμε, αλλά απαιτούμε και διεκδικούμε ίση αντιμετώπιση της περιοχής μας στα πλαίσια της ισόρροπης ανάπτυξης της Ηπείρου.
Αυτή είναι η πιο χαρακτηριστική φράση στην κοινή επιστολή που υπογράφουν οι δήμαρχοι Χρήστος Τσιρογιάννης, Χρήστος Μπαίλης και Γιάννης Λώλος προς την Περιφέρεια Ηπείρου, με την οποία ζητούν να ενταχθούν η Αρτα, η Πρέβεζα και η Ηγουμενίτσα στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα για να υλοποιήσουν έργα Βιώσιμης Αστικής Ανάπτυξης. Η επιστολή των τριών δημάρχων αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη. Πρώτον, διότι αποφάσισαν να σπάσουν τη σιωπή που επικρατεί και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους έναντι ενός Περιφερειάρχη που δοξάζεται κρυπτώμενος πίσω από τεχνικά όρια – εν προκειμένω το πληθυσμιακό- προκειμένου να μην σταθεί για άλλη μια φορά στο ύψος των περιστάσεων και της θέσης που υπηρετεί.
Δεν είναι τυχαίο πως την ώρα που ο κ. Καχριμάνης διαρκώς επικαλείται το όριο των 70.000 κατοίκων ως ελάχιστο όριο για την ένταξη στο πρόγραμμα, οι υπόλοιποι 12 Περιφερειάρχες της χώρας έχουν εντάξει ως και 40 δήμους, παραβλέποντας τον τύπο και εστιάζοντας στην ουσία. Αυτό και μόνο τα λέει όλα.
Δεύτερον, η πρωτοβουλία αυτή των δημάρχων, μας δίνει τη δυνατότητα να συζητήσουμε ανοικτά και ουσιαστικά για τον τρόπο κατανομής και διάθεσης των κονδυλίων προκειμένου να επιτευχθεί αυτό που καταχρηστικά μπορούμε να αποκαλέσουμε στα ελληνικά «περιφερειακότητα». Ο νεολογισμός αυτός στην ουσία επιχειρεί να αποδόσει τον τρόπο με τον οποίο η Περιφέρεια Ηπείρου πρέπει να λειτουργεί δίνοντας βάση στην κάλυψη των ανισοτήτων μεταξύ των περιφερειών από τη μία αλλά και την δίκαιη απόδοση των πόρων.
Με μια πρώτη ματιά δύο συντελεστές παίζουν καθοριστικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση: ο πληθυσμός και η έκταση κάθε νομού. Πράγματι, τα αυστηρά οικονομοτεχνικά κριτήρια είναι ένας κρίσιμος παράγοντας για τη δικαιότερη κατανομή των πόρων. Όμως, στη δική μου αντίληψη η αξιοκρατική αντιμετώπιση της χρήσης των κονδυλίων δεν είναι μόνο ζήτημα γεωγραφίας ή πληθυσμού. Εμπεριέχει και ένα ακόμα στοιχείο, αυτό της προσέλευσης των ψηφοφόρων στις εκλογές. Καθαρά.
Πρέπει να καταστεί σαφές πως η μη συμμετοχή των πολιτών στις δημοκρατικές διαδικασίες έχει κόστος και για τους ίδιους και για την κοινωνία. Μόνο η συμμετοχή εξασφαλίζει δικαιώματα.
Πάνω σε αυτή την πολιτική και δημοκρατική αρχή πρέπει να προκύψει ένας μαθηματικός τύπος, ο οποίος μαζί με τους άλλους δύο δείκτες θα συνυπολογίζει τη συμμετοχή στις εκλογές ως κριτήριο για την κατανομή των κονδυλίων ώστε να μην τίθεται θέμα αδικίας. Αυτό είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που προσδιορίζουν την έννοια της «περιφερειακότητας».
Το ίδιο ισχύει και αντίστροφα όταν σχεδιάζονται και υλοποιούνται μεγάλα έργα τα οποία είναι περιφερειακά άρα αφορούν και στους τέσσερις νομούς. Αν αποφασίσεις λ.χ να κάνεις μια βιομηχανική ζώνη για την Ήπειρο και το κόστος της είναι κάποια εκατομμύρια ευρώ, αυτά πρέπει να αφαιρούνται σε ποσοστιαία αναλογία από κάθε νομό σε συνάρτηση με το πόσοι ψήφισαν. Απόλυτη δικαιοσύνη.
Θα μου πείτε γιατί τέτοια επιμονή στη συμμετοχή; Δεν είναι άδικο και αυταρχικό για εκείνους που συμμετέχουν να υφίστανται άνιση μεταχείριση σε σχέση με έναν διπλανό νομό; Πιθανώς και να είναι. Είναι όμως στέρεη πεποίθησή μου οτι οι Περιφέρειες δεν είναι απλώς αποκεντρωμένες μονάδες της κρατικής μηχανής.
Ο ρόλος ενός Περιφερειάρχη είναι πάνω από όλα πολιτικός και ως τέτοιος πρέπει να σχεδιάζει και να υλοποιεί πολιτικές και έργα. Όσο λοιπόν επιτρέπουμε τη σιωπή και τη βολή τόσο οργανωμένες ομάδες που μπορούν να συντηρούν δίκτυα διαπλοκής και εξαρτήσεων θα εκβιάζουν το μέλλον της Ηπείρου.Αυτό το απόστημα πρέπει να σπάσει. Όταν ως πολίτης απαιτείς έργα, άρα δημόσιο χρήμα, οφείλεις να έχεις λόγο στον τρόπο διαχείρισής του.
Η αλλαγή στη ζωή έρχεται από αυτούς που συμμετέχουν, όχι από αυτούς που κάθονται στον καναπέ τους.
