Ο Έκτορας Ρουμελιώτης βρέθηκε για τρεις μήνες στην Καλκούτα της Ινδίας, προσφέροντας εθελοντικά στο ορθόδοξο ορφανοτροφείο του Bakeswar Village. Η εμπειρία του μοναδική, εκατομμύρια άνθρωποι, χρώματα, θόρυβος, αντιθέσεις κι ένα τεράστιο κοινωνικό έργο. Τρεις μήνες είναι αρκετοί να σου αλλάξουν τη ζωή!
Ο λόγος στον Έκτορα…
Τρεις μήνες στην Ινδία σε ένα ορφανοτροφείο μπορεί για κάποιους να φαίνεται κουραστικό και βαρετό. Μπορώ να πω ότι αισθανόμουν το ακριβώς αντίθετο. Η ενέργεια και ο αγώνας της αδερφής Νεκταρίας και το χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών αυτών μου έδινε κουράγιο και δύναμη και δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή πλήξης και απραγίας. Στόχος μου ήταν να πάω να βοηθήσω όσο το δυνατόν περισσότερο μπορούσα.
Από τις πρώτες μέρες ανέλαβα να βοηθάω 2 παιδάκια στο διάβασμα για το σχολείο. Κάθε απόγευμα από τις 5 μέχρι τις 8 είναι η ώρα μελέτης. Τα παιδιά διαβάζουν και προετοιμάζονται για την επόμενη μέρα και για τις εξετάσεις. Ανέλαβα τον Ρόνι και τον Σαϊόν, 2 αγοράκια από την 2α δημοτικού.
Ο Ρόνι, ένα καλό παιδί αλλά αδύναμος μαθητής είχε άσχημα παιδικά βιώματα, που κανένα παιδί δεν θα έπρεπε να έχει στην ηλικία των 6-7 ετών, τα οποία είχαν άμεση επίπτωση στην συμπεριφορά του. Μου ζήτησαν να αναλάβω τον Ρόνι, καθώς η περίπτωση του ήταν ιδιαίτερη και χρειαζόταν ειδική προσέγγιση και προσοχή.
Ήρθε και ο Σαϊον στην παρέα μας, καθώς ήταν άριστος μαθητής και θα μπορούσε να με καθοδηγήσει με τα μαθήματα και τις εργασίες για το σχολείο. Ήταν η πρώτη φορά που έκανα μάθημα σε παιδιά. Γίναμε φιλαράκια. Γινόταν το μάθημα αλλά κάναμε και την πλάκα μας. Σε τόσο μικρά παιδιά και με ιδιαίτερο χαρακτήρα και παρελθόν δεν μπορείς να είσαι και τόσο αυστηρός.
Η μέθοδος αυτή τελικά δούλεψε. Τον Ιανουάριο ήταν οι εξετάσεις του σχολείου. Ο Ρόνι, από εκεί που δεν ήθελε να ανοίξει βιβλίο, άρχισε να διαβάζει μόνος του το βράδυ. Ήθελε να μου αποδείξει ότι είναι ικανός να γράψει καλά. Το πέτυχε. Έγραφε από τους καλύτερους βαθμούς στην τάξη. Η αυτοπεποίθησή του είχε ανέβει. Έμαθα πολλά πράγματα από αυτήν την εμπειρία με τα δυο αυτά παιδιά.
Ήμουν τυχερός και μπόρεσα να δοκιμάσω τον εαυτό μου και σε μεγαλύτερο ακροατήριο. Έτυχε να απουσιάζει η δασκάλα της 2ας δημοτικού και με κάλεσε η αδερφή Νεκταρία να κάνω αναπλήρωση. Να αναφέρω ότι τα μαθήματα γίνονταν στα αγγλικά επομένως δεν χρειαζόταν να γνωρίζω τα Μπεγγάλι, την τοπική γλώσσα. Είχε πλάκα. Τα περισσότερα παιδιά τα ήξερα γιατί ήταν από το ορφανοτροφείο. Το να είσαι δάσκαλος τελικά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Τα παιδιά είναι παιδιά και συνειδητοποίησα ότι ο ρόλος του δασκάλου είναι τρομερά υπεύθυνος και ουσιαστικός.
Το σχολείο του Philanthropic Society, το St Ignatius High School, δεν έχει σκοπό να γίνει μια επιχείρηση. Τα χρήματα από τα ελάχιστα δίδακτρα των παιδιών χρησιμοποιούνται για να καλυφθούν οι ανάγκες του σχολείου, να πληρωθούν οι δάσκαλοι και να εξασφαλίσουν δωρεάν εκπαίδευση στα ορφανά και φτωχά παιδιά που μένουν στο ορφανοτροφείο.
Όταν ξεκίνησε το σχολείο, κάποιο εθελοντές είχαν φτιάξει ένα τρίπτυχο με πληροφορίες του σχολείου. Εκτυπώθηκε στον εκτυπωτή γραφείου της αδερφής και αυτό το υλικό είχαν για να ενημερωθεί ο ενδιαφερόμενος κόσμος. Η συνεργασία με ειδικά γραφεία σχεδιασμού είναι πολυτέλεια. Επομένως, αποφάσισα να σχεδιάσω ένα ανανεωμένο προσπέκτους για τις επόμενες σχολικές χρονιές.
Ήταν ένα μικρό, θα έλεγε κανείς έργο, αλλά για κάποιον που δεν είχε προηγούμενη εμπειρία στο αντικείμενο ήταν μια πρόκληση. Στην ανάγκη όμως θα βάλεις τον εαυτό σου να ξεπεράσει τα γνωστά για εσένα όρια και να παράξει αποτελέσματα.
Οι καθημερινές ανάγκες στο ορφανοτροφείο είναι πολλές. Από μικρές υποχρεώσεις μέχρι μεγάλες και χρονοβόρες δουλείες διαμορφώνουν τον καθημερινό αγώνα της αδερφής και των ανθρώπων που βοηθάνε στο έργο αυτό. Έτσι ήμουν παρών όποτε χρειαζόταν να κάνω κάποια δουλειά και να παράξω κάποιο αποτέλεσμα. Καθημερινά είχα να κάνω κάτι. Είτε αυτό ήταν να βοηθήσω στο βάψιμο των παρτεριών, είτε να τυλίξω δώρα για τα Χριστούγεννα, να συμμετέχω στον καθαρισμό της εκκλησίας και πολλά άλλα.
Πάντα θα υπάρχει να κάνεις κάτι και να ελαφρύνεις το βάρος εργασίας από κάποιον άλλο.
Το σημαντικότερο βέβαια από όλα ήταν η συναναστροφή μου με τα παιδιά. Θα πει κανείς τι είδους δουλεία είναι αυτή; Και όμως. Τα παιδιά αυτά θέλουν αγάπη, θέλουν να τους δείξεις λίγο ενδιαφέρον, να παίξεις μαζί τους και να συζητήσεις. Δεν έχει σημασία εάν είναι μικρά ή μεγάλα, είναι παιδιά που μένουν σε ένα ορφανοτροφείο και ενθουσιάζονται όταν συναντούν και γνωρίζουν έναν ξένο. Ήταν περίεργα να μάθουν για την οικογένειά μου, εάν ήμουν καλός μαθητής και εάν μου άρεσε το διάβασμα.
Ήθελαν να δουν τις φωτογραφίες από το κινητό μου και να μάθουν πληροφορίες για τους φίλους μου και την χώρα μου. Παίζαμε κρυφτό και κάμπαρντι, ένα παιχνίδι ινδικό. Τα αγόρια ήθελαν να παίξουμε μπάλα. Ήταν για αυτά μια καλή ευκαιρία και μια εύκολη δικαιολογία να έρθουν στο προαύλιο του σχολείου και να ξεδώσουν.
«Brother, μπορούμε να έρθουμε το Σάββατο για μπάλα;» Καθόμουν μαζί τους και ρωτούσα τι ήθελαν να γίνουν όταν μεγαλώσουν. Δασκάλα, αεροσυνοδός, αθλητής, αστροναύτης. Παιδιά γεμάτα όνειρα και ελπίδα για τον μέλλον. Παιδιά που υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχαν ένα πιάτο φαγητό ή μια ζεστή αγκαλιά και ένα κρεβάτι να κοιμηθούν. Με συγκινούσε όταν άκουγα να μου λένε για τα μεγαλεπήβολα όνειρά τους. Ήθελαν να υπερηφανευτούν για τις επιδόσεις τους στο σχολείο και στα αθλήματα.
Γενικά, η κάθε μέρα ήταν γεμάτη εμπειρίες, εικόνες και αρμοδιότητες. Μέσα από τις ασχολίες αυτές μπόρεσα να πάρω μια ιδέα για το τεράστιο έργο που επιτελείτε στην Καλκούτα και να βιώσω τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση.
Τους τρεις αυτούς μήνες που πέρασα στην Ινδία και συγκεκριμένα στο ορφανοτροφείο της Ορθόδοξης εκκλησίας θα τους χαρακτήριζα ως ένα σχολείο. Ήταν για εμένα μια εμπειρία ζωής, μια μοναδική ευκαιρία να δω κάτι διαφορετικό, μια άλλη πραγματικότητα, έναν άλλο κόσμο. Είμαι σίγουρος ότι άλλαξε η ζωή μου μετά από αυτό το ταξίδι.
Οι εμπειρίες, οι εικόνες και τα βιώματα μου έγιναν ακόμη πιο έντονα καθ’ όλη την παραμονή μου στο ορφανοτροφείο τους τρεις αυτούς μήνες. Τα συναισθήματα που έχω δύσκολα μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Πως θα περιγράψω την χαρά και το χαμόγελο στο πρόσωπο των παιδιών, το γέλιο και τις φωνές τους, τον ενθουσιασμό και την παιδική τους νιότη και το λυπηρό και στενάχωρο παρελθόν και ιστορία τους. Πρέπει κανείς να τα βιώσει για να καταλάβει το μεγαλείο του έργου και την επίπτωση που έχει σε τόσα παιδάκια.
Πολλά είναι τα μαθήματα που αποκόμισα από την ζωή στην Ινδία και στο ορφανοτροφείο. Το μεγαλύτερο από όλα είναι το μάθημα του ανθρωπισμού. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Είτε έχουμε άλλο χρώμα, είτε άλλη θρησκεία, είτε μιλάμε διαφορετική γλώσσα, είτε έχουμε άλλο πολιτισμό, κουλτούρα και ιδεολογία, δεν παύει να είμαστε ανθρώπινα όντα.
Το φιλανθρωπικό έργο δεν κάνει διακρίσεις. Τα συσσίτια δίνονται καθημερινά σε φτωχούς Ινδούς, μη Ορθόδοξους. Τα παιδιά έρχονται στο ορφανοτροφείο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η θρησκεία και η οικογενειακή τους ιστορία. Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη λαμβάνουν δωρεάν όλοι όσοι έχουν ανάγκη. Στόχος της ζωής είναι να βοηθάει ο ένας τον άλλον και όχι να πολεμάμε και να εξευτελίζουμε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός. Ο καθένας μας έχει μια ιστορία, ένα παρελθόν. Πρέπει να τον σεβόμαστε και να μην κρίνουμε. Όλοι έχουμε τις αδυναμίες μας. Δεν θα ήταν δίκαιο για τον Ρόνι, τον μαθητή μου, να τον χαρακτηρίσω τεμπέλη και αδιάφορο αγνοώντας την ιστορία του και το παρελθόν του.
Πάντα υπάρχει ένα γιατί σε κάθε συμπεριφορά, για κάθε πράξη μας. Θα τον χαρακτήριζε κανείς αλήτη πριν μάθει ότι γεννήθηκε σε παραγκούπολη και τα πρώτα χρόνια της ζωής του βίωνε την απόρριψη και την αδιαφορία μέχρι που τον παράτησαν οι γονείς του. Θα τον έλεγε κανείς αγράμματο πριν του δείξει αγάπη και ενδιαφέρον μέχρι να αποδείξει ότι είναι ικανός να φτάσει ψηλά.
Το σπουδαιότερο μάθημα που έμαθα από την αδερφή Νεκταρία είναι ότι τα πάντα είναι ικανά να γίνουν αρκεί να έχεις θέληση και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Οι συνθήκες στην Ινδία δεν είναι ευνοϊκές για να ζήσεις και να παράξεις τόσο μεγάλο έργο. Οι άνθρωποι έχουν διαφορετική νοοτροπία και τρόπο σκέψης, οι καιρικές συνθήκες είναι σχεδόν ακραίες κυρίως το καλοκαίρι, οι οικονομικές συνθήκες και η έλλειψη χορηγιών αρκετές φορές έφερνε δυσκολίες και εμπόδια στο έργο.
Η βαθιά επιθυμία να βοηθήσει τα παιδιά αυτά και τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη και η αγάπη για αυτούς ενίσχυε την πίστη και την δύναμη της αδερφής και προσπερνούσε και προσπερνάει σιγά-σιγά τα εμπόδια που εμφανίζονται. Η σχέση μητέρας-κόρης που έχει δημιουργήσει με τα παιδιά αυτά, η αγάπη και η ευγνωμοσύνη που δέχεται από τις ψυχές αυτές την εμποδίζουν να αφήσει το δύσκολο έργο αυτό όταν βρεθεί αντιμέτωπη με κάποιο εμπόδιο.
Η ζωή είναι ένας σκληρός αγώνας, αρκεί να αγαπήσουμε αυτό που κάνουμε για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Και αυτό το βίωνα κάθε μέρα που περνούσε στο ορφανοτροφείο στην Καλκούτα της Ινδίας.
Μακάρι να μπορούσα να γράψω περισσότερα πράγματα για το τι αποκόμισα από αυτό το υπέροχο ταξίδι. Η λίστα θα συνέχιζε για πολύ ακόμη. Είναι κάτι που θα το ξανά έκανα και είμαι αποφασισμένος να επιστρέψω στο άμεσο μέλλον για να βοηθήσω και να ξανά δω την μεγάλη οικογένεια που άφησα πίσω, τους καινούργιους μου φίλους, τους δασκάλους μου, αυτά τα 150 τυχερά παιδιά που μεγαλώνουν στον παράδεισο αυτό.
Αυτός είναι και ο λόγος που γράφω το άρθρο αυτό. Να γνωρίσει ο κόσμος τι γίνεται στην μακρινή Ινδία από μια και μόνο Ελληνίδα μοναχή. Μακάρι να ευαισθητοποιήσω έστω και ελάχιστους αναγνώστες και να συνεισφέρουν από το υστέρημά τους για να συνεχιστεί το έργο αυτό και να μην πάψει η ελπίδα και η χαρά στο πρόσωπο των παιδιών αυτών. Μας χρειάζονται να είμαστε στο πλευρό τους και να τους βοηθήσουμε εάν έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε.
Οι καθημερινές ανάγκες είναι πολλές και ακόμη το 1 ευρώ έχει μεγάλη σημασία για τα παιδιά αυτά.
