Για όσους είχαμε δεθεί με την ομάδα που από τον Σεπτέμβριο του 2002 με τον Ότο Ρεχάγκελ στο τιμόνι είχε ξεκινήσει μία σοβαρή προσπάθεια που – ολοκληρώθηκε με τον Φερνάντο Σάντος το 2014 με την επιστροφή μας από τα γήπεδα της Βραζιλίας – είναι λυπηρό να βλέπουμε αυτήν την εικόνα σε όλα τα επίπεδα.
Η ΠΡΩΤΗ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ
Λυπηρή εικόνα, από όπου και αν το πιάσεις κανείς. Η ομοσπονδία, επανέφερε την Εθνική ομάδα, εκεί που βρισκόταν στην προ Ρεχάγκελ εποχή. Δηλαδή στο να πιστεύουν οι πάντες, πως αποφάσεις και σημαντικές επιλογές δεν παίρνονται δίκαια αλλά με βάση προτιμήσεις και συμμαχίες.
Από εκεί ξεκινάνε τα πάντα, το γεγονός πως αυτή η άποψη δεν έχει περάσει μόνο σε ένα πλειοψηφικό ποσοστό στην κοινή γνώμη αλλά και μέσα στην ομάδα, δημιουργεί μία άρρωστη πραγματικότητα που δεν είναι δυνατόν να φέρει επιτυχημένα αποτελέσματα.
Το πιο πιθανό είναι να μην ενδιαφέρει και κανέναν, αλλά προσωπικά έχω πάψει εδώ και καιρό να έχω ενδιαφέρον για την Εθνική, από την στιγμή που συνειδητοποίησα πως αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πετύχει.
Όταν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές πιστεύουν πως οι κλήσεις, οι επιλογές, δεν γίνονται ιεραρχικά, δεν βγαίνουν από το μυαλό του προπονητή, δεν μπορεί να υπάρξει καλό αποτέλεσμα, σε βάθος χρόνου.
Ακόμα και αν φανούμε τυχεροί, σε ένα παιχνίδι, όπως συνέβη με τους Βόσνιους που ήθελαν να διώξουν τον Προσινέτσκι και έκαναν ό,τι περνάει από το χέρι τους, για να ηττηθούν με εμφατικό τρόπο, (το έλεγαν οι Βόσνιοι δημοσιογράφοι στο ημίχρονο) ο χρόνος θα δείξει την γυμνή αλήθεια.
Ακόμα και αν σε αυτόν τον πολύ χαμηλού επιπέδου όμιλο του Nations League πάρουμε την πρώτη θέση και δεν την χάσουμε από ομάδες τις πλάκας όπως είναι η Σλοβενία και το Κόσοβο, θα αποτύχουμε στην συνέχεια. Δεν μπορεί να πετύχεις μέσα σε αυτό το περιβάλλον.
ΑΝΤΕΞΕ 12 ΧΡΟΝΙΑ
Προσέξτε δεν λέω πως αυτό συμβαίνει. Δεν είμαι ντέντεκτιβ και δεν μπορώ να γνωρίζω, αν οι αποφάσεις του Φαν Σιπ είναι μέσα από το δικό του μυαλό ή έχουν να κάνουν είτε με επιρροές είτε που δέχεται, είτε μέσα από μία κοινή αντίληψη και κατανόηση με ποιους πρέπει και με ποιους δεν πρέπει να πάμε. Το πρόβλημα υπάρχει από την στιγμή που αυτή η αρρώστια έχει μπει μέσα στην ομάδα.
Εδώ που φθάσανε τα πράγματα μου έρχονται στο μυαλό συζητήσεις που κάναμε στο Σουτ Τηλεφώνημα με τον Θέμη. Θυμάμαι να λέει μετά από μία από τις πολλές αποτυχίες που είχαμε τα τελευταία χρόνια με την Εθνική μας ομάδα πως και πολύ αντέξαμε. Δηλαδή πως είναι και υπερβολικό, που σε αυτό το άρρωστο ελληνικό ποδόσφαιρο των παραγόντων μπόρεσε για 12 ολόκληρα χρόνια και επιβίωσε κάτι τόσο υγιές.
Μία ομάδα πρότυπο με παίκτες που δεν λύγιζαν με τίποτα, ούτε καν από τα πολλά σχόλια γεμάτα κακία και ασχετοσύνη που έβγαιναν εκείνα τα χρόνια, στον τύπο της χώρας και σε ένα σημαντικό αλλά αδύναμο για να τους επηρεάσει ποσοστό είχαν μπει στο μυαλό της κοινής γνώμης.
ΕΥΘΥΝΗ ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΜΠΕΙΡΟΙ ΔΙΑΔΟΧΟΙ
Είναι δεδομένο, το έχω γράψει πολλές φορές και δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνομαι πως ένα μέρος ευθύνης έχουν και οι διάδοχοι.
Δηλαδή οι πιο έμπειροι, οι ποδοσφαιριστές που πήραν από τους τελευταίους, Καραγκούνη-Κατσουράνη, τη σκυτάλη και είχαν μία σύνδεση με την Εθνική των χρυσών χρόνων.
Αποδείχτηκαν κατώτεροι των προσδοκιών κυρίως σαν προσωπικότητες και επέτρεψαν στο ποδόσφαιρο των παραγόντων να ξανακάνει κτήμα του τις Εθνικές ομάδες.
ΒΕΒΑΙΗ Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ
Σήμερα έχουμε τα εξής παράδοξα πράγματα, που οδηγούν σε βέβαιη αποτυχία. Μία Εθνική ομάδα που για διάφορους λόγους δεν παίζουν οι καλύτεροι, αλλά δεν έχει και νόημα να ασχολείσαι με αυτήν την πραγματικότητα γιατί όταν έπαιζαν ήταν τόσο αδιάφοροι που τα αποτελέσματα της ομάδας ήταν χειρότερα.
Μία Εθνική ομάδα που ο προπονητής της κάνει επιλογές που δεν είναι λογικές δεν έχουν σχέση με το άθλημα. Που ο προπονητής Εθνικής ομάδας ανακοινώνει αποστολή που δεν έχει δεξί μπακ και σε δύο παιχνίδια που θα παίξει στο γήπεδο του, με κατώτερες ομάδες που θα αμυνθούν, χρησιμοποιεί μόνιμα στόπερ στα δεξιά.
Που βλέπει στον αγώνα με το Κόσοβο, τον εξτρέμ του, να φωνάζει, να δείχνει στον μπακ, την ανάγκη για να πάρει μέχρι μέσα την πλευρά, τον φουκαρά Χατζηδιάκο να μην μπορεί να ανταποκριθεί και ο προπονητής να μην ψάχνει λύση στο πρόβλημα.
Έναν προπονητή, που να κόβει τόσους στόπερ και να μονιμοποιεί τον συγκεκριμένων δυνατοτήτων στόπερ Σβάρνα, δίδυμο με ακραίο μπακ και ταυτόχρονα να μην βάζει δεύτερο στόπερ στο κέντρο άμυνας, αλλά να χρησιμοποιεί στόπερ για να παίξει δεξί μπακ.
ΤΑΙΡΙΑΖΑΝ ΓΑΝΤΙ, ΑΔΙΚΗΘΗΚΑΝ, ΑΛΛΑ ΕΤΥΧΕ ΝΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
Έναν προπονητή, που σε παιχνίδια, που πρέπει να ανοίξουμε άμυνες και είναι δεδομένο πως θα μας προσφέρουν χώρο και χρόνο με την μπάλα, αγνοεί τον καλύτερο μας δημιουργό Φορτούνη και τον ποδοσφαιριστή που από το δίδυμο του άξονα, μπορεί να μας προσφέρει την καλύτερη μεταβίβαση, Μπουχαλάκη.
Οι δύο ποδοσφαιριστές, που ταιριάζουν γάντι στις ανάγκες του αγώνα και δεν παίρνουν τον ρόλο και τον χρόνο που τους αναλογεί, να τυγχάνει να είναι από την ομάδα που έχει κόντρα με την ομοσπονδία.
Επίσης όμως, να γνωρίζεις πως δεν έχει και πολύ μεγάλο νόημα να κάνεις επίθεση στον προπονητή. Πρώτον γιατί θα την κάνουν άλλοι και με άκομψο τρόπο και όχι από ενδιαφέρον για την Εθνική, αλλά για να συντηρήσουν την κόντρα με την ομοσπονδία και επίσης επειδή θυμάσαι πως με τους προηγούμενους προπονητές αυτή η ομάδα πήγαινε ακόμα χειρότερα.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ
Με λίγα λόγια και χωρίς να θέλω να κουράσω περισσότερο. Ήρθαν έτσι τα πράγματα, που το διάλειμμα για τις Εθνικές ομάδες, για τον Έλληνα ποδοσφαιρόφιλο είναι μία σκέτη ταλαιπωρία. Η Εθνική δεν βλέπεται και το ρεπορτάζ και όσα αφορούν για αυτήν δεν διαβάζονται, γιατί τίποτα δεν μοιάζει να είναι αυθεντικό.
Τα πάντα βρομάνε, όλα έχουν διαβρωθεί από το άρρωστο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι δεδομένο πως σε αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορεί να υπάρξει η παραμικρή επιτυχία και η αλήθεια είναι πως δεν γίνεται να μιλήσεις και ποδοσφαιρικά για μία ομάδα, που οι επιλογές που γίνονται δεν έχουν την παραμικρή ποδοσφαιρική λογική.
Επιμέλεια: O Τσάρλυ
