Όσο και να μας πίκρανε, η απόφαση ήταν ειλημμένη. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης πάτησε χθες το παρκέ του ΟΑΚΑ για τελευταία φορά, σε ένα τουρνουά-γιορτή προς το πρόσωπό του το οποίο διοργάνωσε η ΚΑΕ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ. ΤΣΣΚΑ, Μακάμπι, Μπαρτσελόνα τίμησαν τον παλαίμαχο, πλέον, καλαθοσφαιριστή και εκείνος με τη σειρά του εμφανώς συγκινημένος ευχαρίστησε τους πάντες. Στο ημίχρονο του Παναθηναικός – ΤΣΣΚΑ πήρε το μικρόφωνο και μίλησε για όλους εκείνους που του στάθηκαν από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή της καριέρας του.
Συγκεκριμένα είπε:
“Καλησπέρα σε όλους. Τελικά είναι πιο εύκολο να φεύγεις παρά να κρατάς μικρόφωνο. Σας ευχαριστώ όλους για όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν εδώ, για τη στήριξή σας, για την αγάπη σας. Θέλω να ευχαριστήσω την ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Για την τιμή των τριών τελευταίων ημερών, και να ευχαριστήσω την οικογένεια Γιαννακόπουλου, τον κύριο Παύλο, τον κύριο Θανάση, τον κύριο Δημήτρη και τον κύριο Κώστα“.
Δύο λεπτάκια θα σας ταλαιπωρήσω ακόμα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συμπαίκτες που είχα σε αυτήν την ομάδα. Τους προπονητές μου, τους φιλάθλους, σας αγαπάω πάρα πολύ. Τον Κώστα Πιλαφίδη που μου έδειξε τον δρόμο και τον αγαπάω πάρα πολύ. Θέλω να ευχαριστήσω κάποιους ανθρώπους που δεν είναι μπροστά στις κάμερες. Θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Πάρη, τον κύριο Νίκο, τον Σάββα, τον Θανάση. Σας αγαπάω πολύ, μέσα από την καρδιά μου”
Όταν ρωτήθηκε για την τελετή που ετοιμάστηκε προς τιμήν του, απάντησε: “Νομίζω πως είναι τεράστια τιμή. Εύχομαι κάθε αθλητής να ζήσει κάτι τέτοιο. Έχω εισπράξει τόση αγάπη σε αυτή την ομάδα, αλλά το σημερινό ήταν κάτι μοναδικό. Έχω πει πολλές φορές “ευχαριστώ”, αλλά αυτή είναι η πιο σωστή λέξη”.
Για τον νέο Παναθηναϊκό: “Το ρόστερ είναι πολύ καλό. Ακόμη ψάχνονται, αλλά θεωρώ πως ο προπονητής ξέρει τι πρέπει να κάνει. Όλοι θα είμαστε δίπλα στην ομάδα. Εγώ σταμάτησα, αλλά ο Παναθηναϊκός συνεχίζει. Στις ομάδες, δεν πρέπει να υπάρχουν πρόσωπα”.
Τέλος, αναφέρθηκε στους στην οικογένεια Γιαννακόπουλου και στον προπονητή που είχε επί οχτώ χρόνια στο “τριφύλλι”΅: “Για τους αδερφούς Γιαννακόπουλους και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, νιώθω κάτι μοναδικό. Μακάρι να ήταν εδώ και εκείνος. Ξέρω πως έχει υποχρεώσεις, όμως. Τον αγαπώ πάρα πολύ”, ενώ έκανε το σχόλιό του και για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, λέγοντας: “Είναι ένας άνθρωπος που συνεχίζει στο τιμόνι της ΚΑΕ και βάζει τα λεφτά του για την αγάπη του για την ομάδα και το μπάσκετ”.
Εμείς θα πούμε το δικό μας “ευχαριστώ” στον άνθρωπο που μας έμαθε πώς είναι να συνδυάζεται το χαμηλό προφίλ, η ηρεμία και η ατελείωτη αθόρυβη δουλειά με το “regret to lose”, στον άνθρωπο που έδωσε άλλη διάσταση στο pick and roll, που έβγαλε από τη μετριότηα τόσους forwards που αγωνίστηκαν αυτά τα χρόνια στον Παναθηναικό και που μεγέθυνε το ελληνικό μπάσκετ. Η φανέλα με το νούμερο 13 , απο χθές είναι στον ουρανό του ΟΑΚΑ . Κανείς δε θα την ξαναφορέσει γιατί από μόνη της πλέον κουβαλάει μια τεράστια και όμορφη ιστορία .
Το συμπέρασμα όμως είναι ένα: Παίκτες σαν το Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον “βάλ’το αγόρι μου” , το Σπανούλη, τον Παπαλουκά , έχουν αλλάξει ταχύτητα το ελληνικό μπάσκετ στη μεταΓκαλική εποχή. Το πιο όμορφο από το να τους αποχαιρετάς με τέτοιον τρόπο, είναι ίσως μόνο να τους σέβεσαι και να τους καμαρώνεις σε όλη τη διάρκεια της καριέρας τους ανεξάρτητα αν βλέπεις μπάσκετ από κάποια θέση στο ΟΑΚΑ ή στο ΣΕΦ…
