Το 2000, τέσσερα χρόνια αφού είχε χτυπηθεί απο τη λευχαιμία, οι γιατροί προσπάθησαν να πείσουν τον Αλφόνσο Φορντ πως ίσως είχε έρθει η ώρα να αποσυρθεί και να επικεντρωθεί στην καταπολέμηση της αρρώστιας. Η καθημερινή καταπόνηση που προκαλούσε στον οργανισμό του, ήταν μαθηματικά βέβαιο πως θα τον οδηγούσε γρηγορότερα στον θάνατο.
Και εκείνος; Ούτε καν το συζήτησε. “Θα πεθάνω στο γήπεδο” ήταν η απάντηση ενός μεγάλου μαχητή. Ενός αθλητή με τρομερά φυσικά χαρίσματα που είχαμε την χαρά να απολαύσουμε και στην χώρα μας. Το παιχνίδι του Αλ ήταν απο αυτά που οι φίλαθλοι λατρεύουν να παρακολουθούν. Αλέγκρο, χωρίς να μπαίνει σε καλούπια για την χαρά του αθλήματος.
Ο Φόρντ ήθελε πάντα να αποζημιώνει τον κόσμο που πλήρωνε εισιτήριο για να τον δει να κάνει τα καλάθια να παίρνουν φωτιά, να σκοράρει με κάθε τρόπο, να μοιάζει ασταμάτητος απο τον οποιοδήποτε είχε την ατυχία να τον μαρκάρει. Ήξερε πως δεν του έμενε πολύς χρόνος για να κάνει πραγματικότητα όλα όσα ήθελε και για αυτό άφηνε πίσω του όλο και μεγαλύτερα αχνάρια στην πορεία του.
Μια μέρα σαν σήμερα πριν απο 16 χρόνια έφυγε για το μεγάλο ταξίδι αλλά όσο οι φίλαθλοι συνεχίσουν να τον θυμούνται δεν θα πεθάνει ποτέ. Οι μύθοι φτιάχνονται για να πουν τις ιστορίες και ο Αλ έγραψε με χιλιάδες πόντους την δική του στην Βίβλο των μεγάλων.
