Μόνες τους αποφάσισαν να εκδοθούν γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και είπαν να αρχίσουν να μεταδίδουν ιούς για να περνάει η ώρα. Μόνες τους κλείστηκαν εκεί. Μόνες τους γδύνονταν. Μόνες τους το έκαναν. Μόνες τους ντύνονταν. Μόνες τους πλήρωναν. Μόνες τους εισέπρατταν. Όλα μόνες τους.
Γι’ αυτό είναι πανικόβλητοι οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες της περιοχής. Επειδή δεν είχαν καμιά σχέση. Εκείνοι ούτε που είχαν ιδέα. Εξάλλου, μεγάλο μέρος το Κρανίδι. Κάτι σαν Σαϊγκόν, Ρίο, Πόλη του Μεξικού. Πού να ξέρουν οι νοικοκυραίοι τι γίνεται τα βράδια στη δομή φιλοξενίας; Πού να ξέρουν ότι μένουν κορίτσια εκεί; Πού να ξέρουν ότι το κάνουν σχεδόν τζάμπα;
Όπως ήταν πανικόβλητοι οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες με τις οροθετικές στην Ομόνοια. Κι εκείνες μόνες τους εκδίδονταν. Χωρίς πελάτες. Χωρίς άντρες που ήθελαν σεξ χωρίς προφυλακτικό.
Ποτέ δεν υπάρχουν πελάτες σε αυτές τις ιστορίες. Ποτέ δεν υπάρχουν φιλήσυχοι οικογενειάρχες νοικοκυραίοι που πάνε στις γυναίκες που εκδίδονται και μετά πανικοβάλλονται.
Ποτέ δε θα μάθουμε για αυτούς. Αυτούς μόνο τους κολλάνε. Και μάλιστα χωρίς να τις ακουμπήσουν.
Τώρα θα ακούσουμε πάλι λόγο που αναβιώνει μνήμες αθάνατης ελληνικής επαρχίας. Πάντα κραταιό το δίπολο: βρώμικες-καθαροί, μιαρές-αμόλυντοι, πόρνες-οικογένεια. Και κυρίως ξένες-Έλληνες.
Γιατί πάνω από όλα, αυτή τη δύσκολη ώρα αδέρφια ένας είναι ο εχθρός στο Κρανίδι και αλλού: η αδήλωτη μολυσματική αλλοδαπή πορνεία. Απειλεί τη δηλωμένη ηθική καθαρότητα της αγίας ελληνικής οικογένειας.
ΥΓ: Για τις ευθύνες των αρχών και της κυβέρνησης, ας τα πούνε άλλοι.
ΥΓ2: Με μόνη επιφύλαξη αν είναι αλήθεια η είδηση, που δυστυχώς μοιάζει να είναι.
