Ξεκίνησε στα 15 στον Γιαννιώτικο σύλλογο των Ολυμπιονικών, φορτώνοντας με… ψέμματα γονείς και φίλους, ότι έκανε στίβο!!!
Σε μια έρευνα που θα αφορούσε τις επαγγελματικές επιλογές ενός πρωταθλητή από τη στιγμή που αποφασίζει να αποχωρήσει, θα υπήρχαν αρκετές εναλλακτικές. Οι περισσότερες βασισμένες στην εμπειρία, τις σχέσεις που έχει δημιουργήσει, τη δημοφιλία την οποία απολαμβάνει. Προπονητής, παράγοντας του αθλητισμού, τηλεοπτική προσωπικότητα, ατζέντης ή πολιτικός είναι μερικά από τα μονοπάτια που παραδοσιακά ακολουθούν.Αεροσυνοδό, όμως, είναι κάτι που δεν συναντάς συχνά. Πολλώ δε μάλλον πρώην αρσιβαρίστρια, να φοράει την κομψή στολή ως μέλος του cabin crew μιας κορυφαίας αεροπορικής εταιρίας, «εξερευνώντας» τον πλανήτη.Η Ναταλιά Τσούλια είναι μια…
γυναίκα που ενσαρκώνει τη «never give up» φιλοσοφία που είχε ως πρωταθλήτρια της Αρσης Βαρών, μεταφέροντάς τη στους… αιθέρες. Παράλληλα, είναι ο άνθρωπος που καταρρίπτει κάθε στερεότυπο που αφορά την εμφάνιση και τη θηλυκότητα των γυναικών που ασχολούνται με τα «βαριά» σπορ.Γεννημένη πριν από 31 χρόνια στα Ιωάννινα, ξεκίνησε στα 15 στον τοπικό Σπάρτακο φορτώνοντας με… ψέμματα γονείς και φίλους, ότι έκανε στίβο! Για ένα νέο κορίτσι η Αρση Βαρών ήταν σχεδόν απαγορευμένο σπορ. Τα στερεότυπα που λέγαμε. Το ψέμμα δεν ήταν δυνατό να συνεχιστεί, αφού οι πρώτες επιτυχίες ήλθαν γρήγορα και μαζί οι κλήσεις στις εθνικές ομάδες, μέλος των οποίων ήταν έως το 2011.Από το Ντουμπάι, όπου διαμένει πλέον μόνιμα, ξετυλίγει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων,το κουβάρι μιας όμορφης -από κάθε άποψη- ιστορίας.
– Πέντε χρόνια μετά από αυτή τη μεγάλη αλλαγή, θεωρείς ότι πήρες τη σωστή απόφαση και τι θα συμβούλευες κάποιον που αντιμετωπίζει ανάλογο δίλημμα;
Πήρα τη σωστή απόφαση, γιατί δεν άντεχα να παρακαλάω κανέναν για να βρω μια δουλειά μόνο και μόνο επειδή δεν είμαι “Ολυμπιονίκης”. Θεωρώ ήρωες τους αθλητές που κάνουν σήμερα ακόμη πρωταθλητισμό στην Ελλάδα λόγω της κρίσης… Μπορεί να φοράω τη στολή της αεροσυνοδού, αλλά μέσα μου είμαι αθλήτρια, γιατί αθλήτρια γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.Θα συμβούλευα τις σημερινές αθλήτριες να συνεχίσουν να κυνηγάνε τους στόχους τους, αλλά να μην ξεχνάνε πως δεν είμαστε πάντα νέοι, οπότε θα πρέπει να σχεδιάζουν την επαγγελματική τους αποκατάσταση.
– Καταλαβαίνω ότι σου λείπει η μπάρα.
Είναι προέκταση του εαυτού μου. Όσο μακριά κι αν έφυγα, όπου κι αν πήγα, μέσα εκεί… μπλέκω πάλι. Παρόλο που πετάω, δεν σταμάτησα ποτέ να βρισκομαι κοντά στην μπάρα. Για εμένα, το “δουλεύω και δεν προλαβαίνω”, δεν ισχύει.
– Τι κέρδισες και τι έχασες από μία δεκαετία στην Αρση Βαρών;
Κέρδισα πάρα πολλά, αλλά πιστεύω πως, εάν άλλαζε η νοοτροπία στον χώρο, θα μπορούσα να είχα κερδίσει περισσότερα. Κι αυτό θέλω να το γράψεις. Θεωρώ τεράστιο λάθος την νοοτροπία που υπήρχε για έναν αθλητή να κάνει προπόνηση για να μπει σε μια δουλειά, να έχει μια επιτυχία για να μπει στον στρατό. Πρέπει να υπάρχουν προνόμια, αλλά να συνδυάζονται με την μόρφωση. Δεν γίνεται να εισαι τοπ αθλητής αλλά να μην ξέρεις να γράφεις το όνομά σου και μόλις τραυματιστείς να σε πετάξουν στην άκρη.
– Η απόφαση για μια τέτοια μεγάλη αλλαγή καριέρας, πώς προέκυψε;
Γιατί δεν με άφησαν ποτέ να πάρω μέρος σε μεγάλους αγώνες τελικά… Αν και σε κάποιο σημείο είχα φτάσει να σηκωνώ κιλά που θα εξασφάλιζαν μια καλή θέση. Παράλληλα, δεν είχα “βολευτεί” πουθενά όπως άλλοι συναθλητές μου κι έτσι έπρεπε να βρω μία εναλλακτική.
– Και πώς επέλεξες το συγκεκριμένο;
Η μητέρα μου μια μέρα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “γιατί δεν γίνεσαι αεροσυνοδός;”. Τόσο απλά!
– Τόσο απλά; Πρέπει να έχεις και κάποια τυπικά προσόντα όμως.
Εννοείται ότι είχα. Μετά την προπόνηση έκανα ιδιαίτερα ισπανικά και αγγλικά στα Γιάννενα, αλλά και στην Αθήνα. Επίσης τελείωσα μια σχολή αναγνωρισμένη πάνω σε αεροπορικά επαγγέλματα. Καθοριστικό ρόλο για την επιλογή μου, όμως, πιστεύω έπαιξε οτι έκανα πρωταθλητισμό!
– Δηλαδή;
Ήταν το μονο που με ρωτούσε στο interview η recruiter. Δεν την ένοιαζε αν είχα δουλέψει σε χίλιες άλλες δουλειές! Με ρωτούσε μόνο για τον πρωταθλητισμό. Όταν κάποιος είναι αθλητής, είναι διαφορετικός άνθρωπος, πειθαρχημένος, υγιής, δυνατός, όμορφος. Την ενδιέφερε να μάθει πώς είναι να σηκώνεις τόσα κιλά και της έκανε εντύπωση που μπορούσα να το κάνω, παρότι είμαι τόσο ψηλή.
– Εφυγες από το άθλημα με καλές αναμνήσεις τότε;
Πολύ λίγα άτομα μου στάθηκαν πραγματικά. Δυο-τρεις καλοί προπονητές, σίγουρα ο Οικονόμου, ο Τριφύλης, ο Πολιτίδης και λίγοι φίλοι. Δεν πίστευαν πολλοί σ’ εμένα. Έλεγαν ότι με την εμφάνισή μου καλύτερα να πάω για πασαρέλα κι ας έσπαγα την ίδια ώρα πανελλήνια ρεκόρ κορασίδων, νεανίδων. Κι ας ήμουν πάντα πρώτη στην κατηγορία μου. Ίσως να ακούγεται κολακευτικό αυτό με την πασαρέλα, αλλά εμένα με ενοχλούσε ως γυναίκα και ως προσωπικότητα. Δεν είναι ανάγκη μια αθλήτρια της Αρσης Βαρών να… αντροφέρνει για να πιστέψεις σε αυτήν.
– Φιλίες έχεις κρατήσει;
Φυσικά. Εχουμε πολύ καλές σχέσεις με την Κατερίνα Ροδίτη που είχε έρθει με τον γιο της να με δει στο αεροδρόμιο, την Βίκυ Κασάπη που είναι καταπληκτικός άνθρωπος, τον Σπύρο Σταματιάδη, έναν μεγάλο μαχητή. Μου αρέσει να μιλάμε κάπου κάπου και να μαθαίνω νέα από την Αρση.
