Ο Μπράιαν Ρόμπερτς, ο Μάρκους Ντένμον, ο Χόλις Τόμπσον απαξιώθηκαν πριν περάσει ο μήνας προσαρμογής και το σύγχρονο μπάσκετ έδωσε άλλο ένα μάθημα στον “ανυπόμονο Έλληνα”.
Mετά από μία χρονιά ”προπόνησης”, θα περίμενε κανείς πως φέτος ο κόσμος θα είναι περισσότερο υπομονετικός, θα “αντέξει” τα σκαμπανεβάσματα των ομάδων του, δεν θα βιαστεί να βγάλει συμπεράσματα.
Ο μέσος Έλληνας οπαδός όμως δεν έχει υπομονή. Θέλει νίκες εδώ και τώρα. Θέλει να πανηγυρίσει και όχι να περιμένει το “χτίσιμο” που γίνεται με φόντο τον Μάιο και τον Ιούνιο. Σιχαίνεται την ήττα, αλλά εδώ που τα λέμε, αυτό είναι λογικό. Ουδείς θέλει να χάνει, όμως αυτό είναι πολύ διαφορετικό από την συνηθισμένη ισοπέδωση των πάντων μετά από μία γκέλα, ακόμη κι αν έχει γίνει απέναντι στους <<Warriors>>.
Το χθεσινό κρεσέντο του Ρόμπερτς μπορεί να λειτουργήσει ως ένα καλό μάθημα για όλους. Στο σύγχρονο μπάσκετ δεν υπάρχει Γκάλης, παίκτης δηλαδή που θα βάζει 40 πόντους κάθε βράδυ. Παπαλουκάς, Σπανούλης και Διαμαντίδης βγαίνουν μια φορά στα 20 χρόνια, οπότε θα πρέπει να μάθουμε να “ζούμε” και να “πεθαίνουμε” με τους αθλητές που επιλέγει η ομάδα μας. Ο Μάρκους Ντένμον έκανε κομμάτια τη Χίμκι. Ο Χόλις Τόμπσον κάνει σταθερά καλές εμφανίσεις, αλλά δεν έχει έρθει ακόμη η δική του έκρηξη. Θα έρθει. Όπως ήρθε και του Ρόμπερτς.
Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε πως ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός δεν μπορούν να έχουν στα ρόστερ τους τον Stephen Curry και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ούτε τον Λούκα Ντόντσιτς. Ούτε τον Νάντο ντε Κολό. Θα εχουν οι μεν τον Ρόμπερτς, οι δε τον Λεκαβίτσιους. Οι μεν τον Τόμπσον, οι δε τον Ντένμον. Αυτούς επέλεξαν, σε αυτούς επένδυσαν, αυτούς πρέπει να στηρίξουν και οι προπονητές, αλλά και ο κόσμος.
Υ.Γ.: Άλλο πράγμα η κριτική, άλλο η ισοπέδωση. Άλλο πράγμα η ψύχραιμη αντιμετώπιση των καταστάσεων, άλλο οι δημόσιες σχέσεις. Άλλο πράγμα η επιλογή, άλλο η επιβολή. Ευτυχώς το διαδίκτυο είναι αρκετά ευρύ κι ανεπτυγμένο για να επιλέξει κανείς που θα ενημερωθεί και που θα διασκεδάσει.
