Τα τελευταία χρόνια έχει διαμορφωθεί και δυστυχώς τείνει να προσλάβει μόνιμα χαρακτηριστικά μια αρνητική πραγματικότητα. Μια ελάχιστη, μια ασήμαντη μειονότητα αυτοαποκαλούμενων και αυτοπροσαγορεύομενων προοδευτικών έχει περίπου κατορθώσει να πραγματοποιήσει κατά τρόπο μονομερή την μονοπωλιακή εγγραφή ζητημάτων στην ατζέντα του δημόσιου διαλόγου, που δεν αφορούν και δεν αγγίζουν ουδόλως την κοινωνία.
Νεοκομμουνιστές, μαζί και νεοφιλελεύθεροι απαρτίζουν ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα δογματικών παλαιομαρξιστών, όψιμα νεοσοσιαλιστών και φονταμενταλιστών νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι όλοι μαζί απαιτούν οι δοξασίες τους και η κενοδοξία τους να γίνονται αποδεκτές χωρίς αντίλογο, χωρίς αντίρρηση και για τούτο είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό αλλά και δημοκρατικά ανορθόδοξο και απαράδεκτο.
Οι περισσότεροι απ” αυτούς έχουν θητεία στην μεγάλη σχολή της ποικιλώνυμης σοδιαλμαρξιστικής ολοκληρωτικής σκέψης. Οι υπόλοιποι είναι τρόφιμοι των «σουπερμάρκετ» τυποποιημένων ιδεολογημάτων της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης. Και οι μεν και οι δε υιοθετούν άκριτα επείσακτες ιδεολογίες. »Μαϊμουδίζουν» αναφομοίωτες δήθεν κοσμοπολιτικές αντιλήψεις.
Βάλλουν ανιστόρητα απέναντι σε καθετί παραδοσιακό, διαχρονικά καταξιωμένο και αυθεντικά ελληνικό. Κατ” όνομα φιλολαϊκοί και κατά ρητορίαν Δημοκράτες. Απεχθάνονται κατά βάθος καθετί γνήσια λαϊκό. Αιχμή του δόρατος χρησιμοποιείται συνήθως το αξιακό τρίπτυχο «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια», το ζήτημα των σχέσεων εκκλησίας και κράτους, καθώς και της επιβολής της κουλτούρας των ομοφυλοφίλων.
Τα θέματα αυτά τίθενται δεκαετίες και επαναφέρονται με κάθε πραγματική ή νομιζόμενη ευνοϊκή συγκυρία. Οι αξίες όμως αυτές, όπως και ιεροί θεσμοί, καθώς και το ζήτημα των σχέσεων κράτους και Εκκλησίας είναι πάρα πολύ σοβαρές υποθέσεις για να τις προσεγγίζει κανείς είτε με όρους τρέχουσας επικαιρότητας είτε με όρους εφήμερης σκοπιμότητας. Ενέχουν Σύνθετες ιστορικές, πνευματικές, θεσμικές, αλλά και πολιτικές παραμέτρους.
Δεν κινούνται με όρους βολικής αποσπασματικότητας και πολιτικής ιδιοτέλειας, κάτι που δυστυχώς όλους όσοι τον τελευταίο καιρό, όπως οι αυτοαποκαλούμενοί ως προοδευτικοί διανοούμενοι ή πολιτικοί διατυπώνουν αβασάνιστα προτάσεις. Και να που εμφανίστηκε ακόμα ένας… θεράπων του προοδευτισμού της ισοπέδωσης.
Και μάλιστα, όχι όποιος και όποιος, αλλά ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Νίκος Βούτσης, που ανέφερε ότι το όραμα της μεταμνημονιακής Ελλάδας δεν μπορεί να είναι: Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Ο ίδιος όμως φαίνεται πως ξεχνάει τον υψηλό θεσμικό του ρόλο. Και γι’ αυτό παραθέτει προσωπικές απόψεις που είναι σίγουρο ότι βρίσκουν αντίθετη την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Πέραν τούτου πάντως, ας ενημερώσουμε τον κ. Βούτση πως το όραμα της μεταμνημονιακής Ελλάδας, όπως και της προμνημονιακής, όπως και της Ελλάδας σε κάθε εποχή, ήταν, είναι και θα είναι:
Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια!
Γιατί ακριβώς αυτό το τρίπτυχο διασφάλισε την πορεία του ελληνισμού μέσα στους αιώνες και κρατάει όρθια την χώρα ακόμα και στα «μαύρα χρόνια» της οικονομικής κρίσης.
Γιατί, αυτοί οι τρεις ακλόνητοι θεμελιακοί πυλώνες είναι οι μόνοι που μπορούν να διασφαλίσουν μία νέα εποχή για το έθνος.
Δεν είναι καλό να… ξεχνάει ο κ. Βούτσης πως αυτός ο τόπος αναγεννήθηκε πάνω στην έκφραση «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της Πατρίδα την ελευθερία».
Και έτσι θα αναγεννηθεί και πάλι. Οι Έλληνες έχουν πολλά μνημονικά βάσανα να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους. Δεν χρειάζονται και αμφισβητίες της συνείδησής τους… Ματαιοπονεί λοιπόν ο Ν. Βούτσης με τα ιδεοληπτικά φληναφήματα του… Και η ιστορία τον «περιμένει στην γωνία» για να «φιλοξενήσει» στο χρονοντούλαπο» της το ανιστόρητο παραλήρημα του!
