Για την εγκατάλειψη της περιοχής και τα προβλήματα του τόπου του προειδοποιεί ο δήμαρχος
Κόνιτσας, Ανδρέας Παπασπύρου. Η περιοχή με το πανέμορφο, τραχύ, κατάφυτο φυσικό τοπίο και τα απομακρυσμένα χωριά, ενώ μπορεί να αποτελέσει πυρήνα ανάπτυξης, εντούτοις είναι έξω από τον επενδυτικό χάρτη.
Η Κόνιτσα κείται αμφιθεατρικά στην πλαγιά του βουνού Τραπεζίτσα, της οροσειράς της Πίνδου, με θέα την πεδιάδα της Κόνιτσας όπου ο ποταμός Αώος, συναντιέται με τον ποταμό Βοϊδομάτη και τον Σαραντάπορο.
Αυτό το μοναδικό φυσικό τοπίο φιλοδοξεί, με την ανάλογη στήριξη, να εκμεταλλευθεί ο κ. Παπασπύρου, ο οποίος επισημαίνει ότι ο περιβαλλοντικός τουρισμός, ο ιαματικός και ο θρησκευτικός (στη Μονή Στομίου μόνασε ο Άγ. Παΐσιος) θα μπορούσαν να αποτελέσουν πηγές πλούτου για την περιοχή και να δρομολογήσουν την επιστροφή των νέων, που θα αιμοδοτήσει τον τόπο.
Ο δήμαρχος της ακριτικής κωμόπολης του Νομού Ιωαννίνων, ιεραρχεί τα προβλήματα της Κόνιτσας, που έχει χειμώνα 8 μήνες το χρόνο, τοποθετώντας στην κορυφή την υποχρηματοδότηση του δήμου, τα ζητήματα ασφάλειας και τις ελλείψεις στον τομέα της υγείας.
Ερ: Ήσαστε σε έναν τόπο που έχει πάρα πολλά χωριά, ορεινά, σκόρπια. Είναι ένας δήμος ακριτικός και δύσκολος.
Απ: «Ήμαστε λοιπόν σε μία ακριτική περιοχή. Ο δήμος της Κόνιτσας είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος σε έκταση δήμος του νομού. Έχω 42 χωριά, διάσπαρτα σε όλη αυτή την έκταση, και μεγάλες αποστάσεις, που για να επισκεφθεί κανένας τα απομακρυσμένα χωριά, χρειάζεται μία μέρα.
Το υψηλότερο χωριό, όπως ξέρετε, της Ελλάδας είναι η Αετομηλίτσα με πολύ κακές καιρικές συνθήκες το χειμώνα, που απαιτούνται πολλά έξοδα για να καθαρίσουν και να μείνουν ανοιχτοί οι δρόμοι, να βοηθηθούν οι κτηνοτρόφοι και όλα τα συναφή κι αυτές οι δυσκολίες δεν περνάνε στα κριτήρια της κατανομής των ΚΑΠ κι εγώ ως δήμαρχος της ακριτικής αυτής περιοχής ερωτώ.
Είναι δυνατόν να παίρνει κάποιος δήμος αστικός μεγαλύτερη ενίσχυση οικονομική για την πυρασφάλεια από τον δήμο της Κόνιτσας, που έχει, όπως βλέπετε, γύρω, τα περισσότερα δάση; Το υπάρχον σοβαρό θέμα έχει να κάνει με την επιδότηση των δήμων».
Ερ: Αν είχατε στο τραπέζι που καθόμαστε και δυο-τρεις υπουργούς, τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, τον υπουργό Εσωτερικών, τον υπουργό Υγείας, τι θα τους λέγατε;
Απ: «Στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη θα του έλεγα να έρθει να τον φιλοξενήσω, να πάμε στο Κλικάτι να κοιμηθούμε ένα βράδυ να αισθανθεί, τι αισθάνονται οι κάτοικοι εδώ, για να πάρει τα μέτρα, που πρέπει να πάρει.
Εγώ πιστεύω ότι αν το κάνει αυτό θα πάει στο γραφείο του και θα δώσει τις εντολές που πρέπει να δώσει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
Στον υπουργό Εσωτερικών, θέλω να το σημειώσω όμως αυτό, προς τιμήν του ο κ. Κουρουμπλής δυο φορές τον ζήτησα , κάθισε με άκουσε και σε ένα από τα προβλήματα που έθεσα ανταποκρίθηκε. Και σε μία συνάντηση που είχαμε με την Επιτροπή Ορεινών Δήμων στην οποία είμαι μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο, ήρθε και παρακολούθησε και άκουσε με προσοχή αυτά που είπαμε.
Θα του πω γι’ αυτές τις ακριτικές περιοχές ότι θα πρέπει να λάβει ιδιαίτερη μέριμνα στην κατανομή των πιστώσεων. Θα πρέπει να λάβει υπόψη του αυτούς τους παράγοντες που ανέφερα προηγουμένως, την έκταση, την ορεινότητα του εδάφους, το δύσκολο δίκτυο, τις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Κι ένα ακόμα. Στις μεγάλες πόλεις τα ανταποδοτικά είναι πολλά.
Είναι πολύ περισσότερα από αυτά που χαλάει, από αυτά που ξοδεύει ο δήμος. Εδώ ξοδεύουμε περισσότερα και εισπράττουμε πολύ λίγα. Διότι σε ένα χωριό που είναι τρεις κάτοικοι ανάβουν 100 λάμπες;
Άρα λοιπόν ένα είναι αυτό και ένα δεύτερο ότι θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνει ένα πρόγραμμα ειδικά για τους δήμους αυτούς τύπου «Θησέας» ας πούμε, το οποίο θα βοηθήσει στην ανάπτυξη αυτών των περιοχών.
Στον δε υπουργό Υγείας θα του έλεγα να μην χρειαστεί ποτέ, αλλά να έρθει εδώ να κάνουμε ένα πείραμα. Να πούμε ότι βρισκόμαστε σε ένα απομακρυσμένο χωριό, ότι τραυματίστηκε κάποιος να δούμε σε πόση ώρα θα έρθει το αυτοκίνητο να μας παραλάβει και να έχει ο ασθενής, αυτός που είχε το ατύχημα, τις πρώτες ιατρικές βοήθειες».
Ερ: Πόσα χρήματα παίρνετε;
Απ: «Πενήντα χιλιάδες. Σαράντα έξι, ‘σκάρτες’ πενήντα. Με αυτά θα πρέπει να κόψεις τα κλαδιά, να καθαρίσεις τα χόρτα, να φτιάξεις τους δρόμους για να υπάρχει πρόσβαση αν χρειαστεί, να αξιοποιήσεις, να συντηρήσεις τους πυροσβεστικούς κρουνούς. Δεν φτάνουν.
Εξαναγκάζεται λοιπόν ο δήμος και βάζει δικά του από τα πολύ πενιχρά έσοδά του. Και συνεχώς έτσι το πρόβλημα αντί να απαλύνεται, μεγεθύνεται. Θίξατε αυτό το πρόβλημα τώρα γιατί υπάρχουν και άλλα σοβαρά προβλήματα, όπως είναι το θέμα της ασφάλειας».
Ερ: Των κατοίκων εννοείτε;
Απ: «Των κατοίκων. Και έχει πληγεί κατά την άποψή μου ανεπανόρθωτα, το συναίσθημα της ασφάλειας αυτών των κατοίκων που κατά την μεγαλύτερη πλειοψηφία είναι ηλικιωμένοι άνθρωποι και ως εκ τούτου και περισσότερο ευαίσθητοι σε αυτό. Και πώς επηρεάζει αυτό ; Επηρεάζει πρώτα- πρώτα, αποθαρρύνει την επαγγελματική δραστηριότητα.
Γιατί ο άλλος έρχεται, πού να επενδύσω, πρώτα είναι λίγος ο πληθυσμός, άρα είμαστε σε αγορά μικρή και δεύτερον υπάρχει κι αυτό το θέμα, διακινδυνεύω τα περιουσιακά μου στοιχεία».
Ερ: Δηλαδή, υπάρχει εγκληματικότητα;
Απ: «Ναι, υπάρχει παραβατική, θα έλεγα, δραστηριότητα».
Ερ: Από ντόπιο ή ξένο στοιχείο;
Απ.: «Ανάμικτο».
Ερ: Πώς αντιμετωπίζετε αυτή την παραβατική δραστηριότητα; Με δυνάμεις της αστυνομίας;
«Κοιτάξτε, υπάρχουν οι δυνάμεις εδώ. Δεν έχουμε κανένα παράπονο από τη διοίκηση των τοπικών δυνάμεων και τους άνδρες, αλλά δεν επαρκούν. Θα σας πω τι συμβαίνει. Ενώ έχουν προσληφθεί ας πούμε για τον δήμο της Κόνιτσας ένας συγκεκριμένος αριθμός συνοριοφυλάκων, πολλοί απ’ αυτούς παίρνουν αποσπάσεις για άλλες υπηρεσίες.
Με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται αυτός ο αριθμός. Ο αριθμός δεν επαρκεί, δεν έχουν εφοδιαστεί με τα κατάλληλα μέτρα.
Τα έχω ζητήσει αυτά με έγγραφα και με παραστάσεις και στον αναπληρωτή υπουργό Προστασίας του Πολίτη και στον Αρχηγό της Αστυνομίας και στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, γιατί και εκεί έχει συρρικνωθεί η παρουσία του στρατού με το επιχείρημα ότι έχει αναλάβει αυτή την αποστολή της φύλαξης των συνόρων, το έχουν αναλάβει οι συνοριοφύλακες.
Εμείς πιστεύουμε ότι θα πρέπει να ενεργοποιηθούν περισσότερα στρατιωτικά φυλάκια απ’ ότι είναι, διότι αυτή η ύπαρξη των φυλακίων δίνει κουράγιο, έτσι έχουν συνδεθεί στη συνείδηση των απλών ανθρώπων η ύπαρξή τους για την ασφάλειά τους.
Και δεύτερον αυτό που είπα. Να σταματήσει αυτό αυτοί που έχουν προσληφθεί να μένουν εδώ, τα καθήκοντά τους να είναι εδώ. Και να ενισχυθούν με μέσα, μέσα νυχτερινής όρασης, παρατήρησης, με θερμικές κάμερες κτλ. Τα έχω πει όλα αυτά τα πράγματα.
Δυστυχώς, αντί να γίνουν μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση ακούμε ανακοινώσεις ότι θα καταργηθεί και το Αστυνομικό Τμήμα της Πυρσόγιαννης.
Έχω κάνει παρεμβάσεις, έχουμε πάρει αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου, έχουμε κάνει ψηφίσματα, πήγα και είδα και τον υπουργό, τα είπαμε, τα εκθέσαμε, δεν ξέρω φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Και μέσα σε αυτή την απελπισία εγώ έχω έρθει σε επαφή με συναδέλφους, έξι-επτά συναδέλφους που ακριτικοί δήμοι της Κόνιτσας, ξεκινάμε από Καστοριά για τον δήμο των Πρεσπών, πάμε εδώ Κόνιτσα, Φιλιάτες, Πωγώνι κτλ.
