Ο Πάτρικ και ο Χάρι δεν είναι δυο συνηθισμένοι συγκάτοικοι. Ο Πάτρικ είναι 27 ετών, φοιτητής, και ο Χάρι 89 ετών, συνταξιούχος. Οι δυο τους φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό, ωστόσο ζουν μαζί υπό την αιγίδα ενός προγράμματος που φέρνει κοντά υπέργηρα και νέα άτομα. Οι φοιτητές έχουν ανάγκη από φθηνό ενοίκιο, οι συνταξιούχοι από λίγη συντροφιά.
Πρόκειται για ένα πραγματικά φιλόδοξο πρότζεκτ που απαντάται τόσο στις Κάτω Χώρες όσο και σε μεγαλουπόλεις της Αμερικής και της Ευρώπης και το οποίο προσφέρει κάτι τρυφερό και ουσιώδες ταυτόχρονα: παρέα σε υπερήλικες που βιώνουν πιο σκληρά από τον καθένα τη μοναξιά και την εγκατάλειψη και ταυτόχρονα στέγη, θαλπωρή που θυμίζει οικογένεια και μια ώριμη συντροφιά σε φοιτητές που ολοκληρώνουν βασικές, μεταπτυχιακές ή διδακτορικές σπουδές. Στο Humanitas, έναν πρότυπο οίκο ευγηρίας, οι κανόνες είναι απλοί: μπορείς να εξασφαλίσεις δωρεάν στέγη με αντάλλαγμα τριάντα ώρες εβδομαδιαίας παρέας σε κάποιον ηλικιωμένο.
Κάποιοι ίσως το θεωρούν τρομακτικό, όμως δεν είναι. Νεαροί άνθρωποι που έχουν ζήσει καιρό με τους γονείς ή τους παππούδες τους ξέρουν ότι αυτού του είδους η κοινωνικοποίηση ανθρώπων της τρίτης ηλικίας δεν κοστίζει τίποτα, είναι αναζωογονητική για τους πρεσβύτερους και συχνά διδακτική για τους νεότερους. Συν τοις άλλοις, βάζει τέλος σε ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα για τα γηροκομεία, καταργώντας τις εικόνες θλίψης, εγκατάλειψης και βαθιάς μοναξιάς ηλικιωμένων ανθρώπων.
Οικονομική ζωή και καλή παρέα
«Όταν ξεκίνησα με το Humanitas πίστευα ότι απλώς θα βοηθάω λιγάκι. Στην πορεία, όμως, ανακάλυψα ότι δημιουργούνται δεσμοί βαθύτεροι και ισχυρότεροι απ’ ό,τι αρχικά φαντάζεσαι», εξηγεί ο Πάτρικ, ενώ και ο Χάρι έχει πιστέψει ότι από αυτή τη συγκατοίκηση έχει προκύψει μια αληθινή φιλία. «Είναι πολύ καλός με τις κυρίες. Ξέρει να κάνει χιούμορ, να φλερτάρει, να ζει.
Είναι πραγματικά ωραίος τύπος», λέει ο φοιτητής για τον συγκάτοικό του. Μέχρι στιγμής, στο Humanitas ζουν άλλοι πέντε φοιτητές. Και ναι, είναι ένας τρόπος φθηνής διαμονής, η ζωή με γέροντες δεν σηκώνει εξαλλοσύνες, τουλάχιστον όχι εντός του οίκου ευγηρίας. Από την άλλη, είναι διδακτική για το πόσο σύντομη είναι η ζωή, πόσο κοντά ο θάνατος και πόσο πολύτιμο να κάνεις φίλους σ’ αυτή την ηλικία.
Αυτό που συμβαίνει στις Κάτω Χώρες δεν είναι καινούριο. Ήδη από το 1981 και από το Κλίβελαντ η Μοντεσοριανή Σχολή, σε συνεργασία με ιδιώτες και τοπικές αρχές, είχε δημιουργήσει ένα δίκτυο βοήθειας των πρεσβύτερων από νεότερους και τανάπαλιν, προκειμένου η μια γενιά να μην ξεχνά την άλλη. Στόχος ήταν η σύνδεση να είναι διαρκής, οι νέοι να προστατεύονται και να κάνουν χρήση κάποιων προνομίων των ηλικιωμένων και οι πρεσβύτεροι, με τη σειρά τους, να μη μένουν ολομόναχοι, χωρίς καμιά ανθρώπινη επαφή στην πιο κρίσιμη ηλικία της ζωής τους.
Παραλλαγές αυτού του προγράμματος συναντά κανείς πολλές σε διάφορα σημεία της Ευρώπης, κάποτε με μεγαλύτερη εμπλοκή των νεότερων, κάποτε με part time παρέα, πάντοτε, όμως, με πρόθεση την ψυχική ανάταση των ηλικιωμένων και τη διατήρηση της ελπίδας μέχρι το τέλος της ζωής τους…
- Advertisement -
