Γράφει ο Πάρις Κονιτσιώτης
Όταν ξεκίνησε αυτή η καταιγίδα που πλήττει ανηλεώς την ελληνική οικονομία και τα ελληνικά νοικοκυριά ποιός το περίμενε ότι μια παραδοσιακή και πατροπαράδοτη οικογενειακή έχθρα θα έπαιρνε άδοξο τέλος; Λέτε να είναι εσκεμμένο; Λέτε να έχουν εξυφάνει ένα καταχθόνιο σχέδιο οι ανεκδιήγητοι Τόμσεν και Σόϊμπλε για να ενδυναμώσουν τους δεσμούς της ελληνικής οικογένειας που η τρυφηλή ζωή και η καταναλωτική κραιπάλη της προηγούμενης δεκαετίας είχε ξεχειλώσει; Λέτε οι κύριοι αυτοί και οι περί αυτών να είχαν διαπιστώσει ότι οι σχέσεις νύφης και πεθεράς στη χώρα μας είχαν κατρακυλήσει στο μη περαιτέρω και φρόντισαν να ξαναζωντανέψουν αυτή τη σχέση αγάπης και μίσους μέσω της οικονομικής εξάρτησης της άνεργης νύφης από την σύνταξη της πεθεράς;
Πάντως αυτό που έχουν καταφέρει είναι το γεγονός ότι οι πεθερές με τον αέρα του κατακτητή να βγάζουν τα απωθημένα τους κυκλοφορώντας με χαρακτηριστική άνεση στο άβατο των σπιτιών των αγοριών τους, έστω κι αν οι νύφες τις παρατηρούν με την άκρη των ματιών τους διατηρώντας τη συγκρατημένη επιφυλακτικότητα του «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Περνώντας στην αντεπίθεση οι μαχητικές νύφες πριν ξεκινήσουν έναν ανελέητο ανένδοτο δικαστικό αγώνα κατά των Διευθυντηρίων αυτών της Ευρώπης που τις ανάγκασαν –παρά τη θέλησή τους- να εναγκαλιστούν τον προαιώνιο εχθρό τους, επιβάλλεται να στραφούν πρώτα κατά των ελληνικών κυβερνήσεων που υπήρξαν συνεργοί και δεν τους εμπόδισαν στο παραμικρό, που δεν είχαν κανένα δικό τους σχέδιο, που δεν είχαν ποτέ στόχο την ανάπτυξη δημιουργώντας θέσεις εργασίας, που δεν είχαν πρόθεση να αναλάβουν κανένα πολιτικό κόστος και να καταργήσουν αναχρονιστικές δομές που συντηρεί το κατεστημένο, να εφαρμόσουν πολιτικές με αλήθεια και αξιοπιστία και να κόψουν τις αλυσίδες που κρατούν δέσμια τη χώρα, από τη φυγή της προς τα εμπρός.
Σε αυτή την περίπτωση οι Κυβερνήσεις καταφεύγουν στην Ανεξάρτητη Αρχή του Συνηγόρου του Πολίτη για να διαδηλώσουν καταρχήν την αγαθή τους πρόθεση να μην δυσαρεστήσουν κανένα για την αέναη επανεκλογή τους και κατά δεύτερο λόγο να υπερασπιστούν τις επιλογές τους, αφού φροντίζουν έτσι να ενισχυθούν οι συνεκτικοί δεσμοί της ελληνικής οικογένειας.
Τότε οι πεθερές δεν μένουν με σταυρωμένα χέρια και με οργανωμένες διαδηλώσεις παρελαύνουν κραδαίνοντας στο υψωμένο χέρι τους το βιβλιάριο της τράπεζας όπου πιστώνεται η κατακρεουργημένη σύνταξή τους και με κυρίαρχο σύνθημα« από το ολότελα καλή είναι και η Παναγιώταινα», επιδιώκουν την έστω πρόσκαιρη εδραίωσή τους στο σαλόνι της νύφης.
Αγαπητές νύφες και μάλιστα άνεργες μου φαίνεται ότι την έχετε πατήσει και όσο κι αν βρίσκεστε σε αδιέξοδο γιατί δεν έχετε πλέον ποιόν να ψηφίσετε, για να υπερασπιστεί το δικαίωμά σας να είστε μόνες στο σπίτι, φροντίζοντας για την ανεξαρτοποίησή σας μέσω της απασχόλησης, θα σας έλεγα παρηγορητικά ότι δεν είστε μόνες, υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που αντιμετωπίζουν το ίδιο αδιέξοδο σε αυτή την αστεία χώρα (κι όχι της πλάκας που κατά το λεξικό είναι κατά γράμμα «θορυβώδης διασκέδαση»).
Μοναδική ελπίδα σας είναι να εισχωρήσετε –με μέσον- σε κάποιο εκλογικό γραφείο και να μην το κουνήσετε από εκεί αν δεν κάνετε όλη τη λάντζα και όλα τα θελήματα με την απαντοχή ότι θα σας πάρει η σειρά για κάποιο βόλεμα.
Αγαπητές νύφες και αγαπητές πεθερές ζούμε άλλες εποχές, που οι άνθρωποι κινούνται μεταξύ ανασφαλών καταστάσεων και αφελούς συγκατάβασης για τα πάντα, που όλα σε αυτή την αστεία χώρα κερδίζονται ή χάνονται στο επίπεδο των εντυπώσεων, που τους έντιμους και τους συνεπείς τους πριονίζουν τα φτερά και τελικά τους τρώει η μαρμάγκα, που όσο κι αν το στόμα σας γίνεται παπούτσι από τα τσιγάρα -σημερινή και αποκλειστική σχεδόν γυναικεία δαπανηρή και ανθυγιεινή συνήθεια- καταλήγετε απογοητευμένες στο μηδενιστικό νόημα της παροιμίας «βρήκα πεθερά που πίνει, τύφλα μου κι αν με περάσει».
Αλλά δεν θα μας χαλάσει κανείς την αισιόδοξη και γλυκερή μας διάθεση γιατί σε τελική ανάλυση δεν είναι και ατόπημα ολκής ο εναγκαλισμός νύφης και πεθεράς. Αντίθετα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αγοράσουν και να απολαύσουν στο ίδιο σαλόνι δια σκεδάζοντας όλα τα επεισόδια του σήριαλ «επτά θανάσιμες πεθερές».
Όσο κι αν χαμογελάει κανείς από το σκωπτικό ύφος του κειμένου με πικρία διαπιστώνουμε κατά τη δεύτερη σκέψη ότι όλα αυτά δεν απέχουν και πολύ από την σημερινή σκληρή ελληνική πραγματικότητα.
