Ο Diamo Parvez γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και πέθανε από επιπλοκές σε ηλικία εννέα ετών. Κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του, οι γονείς του έδιναν συνεχή αγώνα προκειμένου να του εξασφαλίσουν τους διορθωτικούς νάρθηκες που το παιδί χρειαζόταν για να στηρίξει το σώμα του. Μετά τον θάνατο του, διοχέτευσαν τον πόνο της βαρύτατης απώλειας στην αναζήτηση ενός νέου, γρήγορου τρόπου κατασκευής των εξαρτημάτων αυτών.
Τα πόδια και τα χέρια του Diamo ήταν παράλυτα. Το παιδί μόλις και μπορούσε να ελέγχει το κεφάλι του. Χρειαζόταν στήριγμα για τον λαιμό, νάρθηκες στα χέρια και στους αστραγάλους -εξαρτήματα τα οποία εκτός των άλλων, περιόριζαν τους πόνους. Το βασικό πρόβλημα, λέει η μητέρα του Diamo, Samiya είναι ότι όταν ένας μυς δεν χρησιμοποιείται, συρρικνώνεται και συσφίγγεται.
«Οι μύες του Diamo ήταν τόσο σφικτοί ώστε τραβούσαν τα ισχία από τις αρθρώσεις» εξηγεί. «Οι διορθωτικοί νάρθηκες (ορθώσεις) τραβούν τους μύες και βοηθούν το σώμα να διατηρήσει τη σωστή στάση γλιτώνοντας ουσιαστικά, το παιδί από τη χειρουργική επέμβαση».
Η απόκτηση ενός νάρθηκα ωστόσο, όπως γράφει το BBC, είναι μία χρονοβόρα, σύνθετη διαδικασία που απαιτεί διαφορετικά ραντεβού σε διαφορετικά σημεία και επιπλέον, υπάρχει ένα «τρομακτικό» στάδιο, κατά το οποίο το παιδί πρέπει να παραμείνει εντελώς ακίνητο για περισσότερο από μία ώρα έως ότου βγει το γύψινο καλούπι για το σώμα του.
Οι γονείς του Diamo ήταν υποχρεωμένοι να κρατούν το παιδί ακίνητο. «Βλέπαμε πόσο μισούσε να μένει καθηλωμένος για τον γύψο. Το παιδί ούρλιαζε», θυμάται ο πατέρας.
«Ξέρω παιδιά που ‘σπάνε’ και αρχίζουν να κλαίνε, ακόμη και όταν οι γονείς τα πηγαίνουν για μία απλή επίσκεψη στο νοσοκομείο, επειδή νομίζουν ότι θα περάσουν τη δοκιμασία με τον γύψο».
Για να γίνει ο νάρθηκας από το καλούπι υπάρχει αναμονή, μετά γίνεται δοκιμή -στη διαδικασία υπάρχει πάντα η πιθανότητα σφάλματος- στη συνέχεια, η τοποθέτηση και η επανατοποθέτηση.
Ακόμη και η πιο μικρή απόκλιση μπορεί να προκαλέσει πληγές και μώλωπες. Το καλούπι πρέπει να είναι εξαιρετικά ακριβές.
Η όλη διαδικασία μπορεί να πάρει ακόμη και έξι μήνες. Όμως, σε έξι μήνες ένα παιδί συνεχίζει αναπόφευκτα να μεγαλώνει και δη, με ταχείς ρυθμούς, όπως όλα τα παιδιά σε αυτή την ηλικία. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο Diamo πέρασε τη δοκιμασία χύτευσης τουλάχιστον οκτώ φορές κάθε χρόνο. Και όλα αυτά μόνο για το στήριγμα της πλάτης.
Χωρίς τον νάρθηκα ο Diamo γλιστρούσε από την αναπηρική καρέκλα. Τις περιόδους μέχρι την παραλαβή του καινούργιου νάρθηκα, το παιδί δεν μπορούσε να βγει, ούτε να πάει στο σχολείο. «Για περίπου τρεις εβδομάδες η οικογένεια κλεινόταν στο σπίτι, δεν μπορούσαμε να τον βάλουμε στο αναπηρικό καροτσάκι, συνεπώς, το παιδί δεν μπορούσε να βγει έξω», λέει ο πατέρας.
Μερικούς μήνες μετά τον θάνατο του Diamo, o πατέρας του παρακολούθησε ένα συνέδριο, όπου μεταξύ άλλων, ένας τεχνικός έκανε σαρώσεις παλαιών αμαξοστοιχιών ατμού, προκειμένου να αναπαράξει τμήματα τους σε 3D εκτυπωτή.
Η εκτύπωση ήταν τόσο εξαιρετικά ακριβής, ώστε άρχισε να σκέπτεται πώς θα μπορούσε να εφαρμόσει την τεχνική αυτή στα εξαρτήματα των αρθρώσεων. Μέσα σε έναν χρόνο, με τη συνδρομή μίας φιλανθρωπικής οργάνωσης, δημιούργησε την εταιρεία ιατρικής τεχνολογίας «Andiamo».
Η εταιρεία δεν χρησιμοποιεί γύψινα εκμαγεία. Αντίθετα, ένα 3D σκάνερ σαρώνει το σώμα του παιδιού μέσα σε 60-90 δευτερόλεπτά. Στο εσωτερικό του σκάνερ, μια σειρά από κάμερες υψηλής ταχύτητας τραβούν φωτογραφίες από διαφορετικές οπτικές γωνίες και αυτές οι εικόνες στη συνέχεια «μοντάρονται» ψηφιακά και δημιουργούν μια τρισδιάστατη εικόνα, η οποία στη συνέχεια «μπαίνει» στον 3D εκτυπωτή.
«Τα παιδιά πονούν και είναι στρεσαρισμένα. Όταν έρχονται στο ραντεβού δεν είναι χαρούμενα, αλλά πλέον, είμαστε σε θέση να αλλάξουμε τη δυσάρεστη εμπειρία και να προκαλέσουμε την περιέργεια τους για τον εκτυπωτή» λέει η μητέρα. Στόχος είναι ο χρόνος αναμονής από μήνες να μειωθεί σε μόλις 48 ώρες.
Το σύστημα σάρωσης υψηλής ακρίβειας παράγει εξαρτήματα με καλύτερη εφαρμογή, ενώ, το τελικό προϊόν είναι ελαφρύτερο και ανθεκτικότερο, λιγότερο ογκώδες και μισό σε βάρος από αυτά που παράγονται με τον παραδοσιακό τρόπο.
Η 14χρονη Σαχάρα -από τους πρώτους πελάτες της εταιρείας Andiamo- μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Η Σαχάρα έχει εγκεφαλική παράλυση, η οποία επηρεάζει και τα τέσσερα άκρα, αλλά μπορεί να σταθεί, να κρατήσει την ισορροπία της και να κινήσει ελαφρώς τα πόδια.
