Κανείς δε μιλάει γι’ αυτή. Γιατί τάχα; Δεν μιλούσανε και δεν μιλάνε αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες αυτής της χώρας. Δε μιλάνε οι οργανωμένοι, οι θεσμοί, οι φορείς. Δε μιλάνε τα πανεπιστήμια. Δε μιλάνε οι εκπρόσωποι των εργαζομένων. Δε μιλάνε βέβαια και τα κανάλια. Όλοι περί άλλα τυρβάζουν!….
Μετά την καταιγίδα του κορωνοϊού, που σαρώνει την Οικουμένη, θα επακολουθήσει αναπότρεπτα μακρά περίοδος, φτώχειας και ανέχειας. Το φάσμα της πείνας θα πλανιέται εφιαλτικά μέσα στα νοικοκυριά.
Στις μέρες που ακολουθούν δεν υπάρχει ελπίδα να αναστηθεί το νεκρό πια χτες. Μην τρέφουμε αυταπάτες. Η ζωή θα αλλάζει προς τα «χείρω». Επάνοδος στη ζωή που ξέραμε δε φαίνεται στον ορίζοντα.
Είναι καιρός να προσγειωθούμε στο σήμερα και να χτίσουμε από αύριο το μέλλον.
Καλές βέβαια οι προσπάθειες που καταβάλλονται για να σταματήσει η κατολίσθηση προς το χάος.
Αλλά ένα είναι το ελπιδοφόρο μήνυμα που πρέπει να ακουστεί και να περάσει στο νου και τη καρδιά του κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Και αυτό το μήνυμα είναι «ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ».
Αυτάρκεια στην ψυχή, στο πνεύμα, στον πολιτισμό.
Αυτάρκεια στα καταναλωτικά αγαθά, κυρίως στα αγαθά διατροφής. Αυτάρκεια σε όσα η χώρα μας παράγει. Ολιγάρκεια σε όσα δεν παράγει.
Ο ευλογημένος μας τόπος έχει επάρκεια επιστημόνων. Απομένει να αποκτήσει, και μπορεί, επάρκεια και σε βασικά αγαθά για την επιβίωσή των ανθρώπων του.
Η παραγωγή αυτών των αγαθών πρέπει να αρχίσει τώρα και να κλιμακωθεί με ιλιγγιώδεις ρυθμούς σε μέρες, βδομάδες, μήνες. Έτσι θα έχουμε τάχιστα αποτελέσματα.
Όποιος παράγει αγαθά είναι σοφός. Είναι πρότυπο προς μίμηση. Όποιος δεν παράγει, γιατί δε θέλει να ασχοληθεί, είναι μωρός και αλαζόνας.
Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να παραμεριστούν οι φανφαρόνοι, οι ψωροπερήφανοι, οι ψηλομύτες, οι κομπλεξικοί.
Πατριωτική ανάγκη να νοικοκυρευτούμε τώρα. Δεν εισάγουμε τίποτα που μπορούμε να παράξουμε στη χώρα μας.
Στη νέα αυτή αφετηρία οι νέοι μας να γίνουν μπροστάρηδες. Να αποβάλουν την κακή νοοτροπία με την οποία τους μπολιάσαμε οι παλαιότεροι. Να τραβήξουν με δύναμη μπροστά.
Όποια δουλειά κι αν κάνουν είναι τιμητική. Όποιοι κι αν είναι. Η πατρίδα, «προώρισται να ζήσει και θα ζήσει».
