Ο COVID-19, η ασθένεια που προκαλείται από τον κορωνοϊό, δεν υπήρξε πανδημία ίσης ευκαιρίας. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περιοχές που έχουν πληγεί περισσότερο έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: ένας μεγάλος, μη λευκός, μειονεκτικός πληθυσμός, που ζει σε συνθήκες κοσμοσυρροής, για τους οποίους η εργασία από το σπίτι συχνά δεν αποτελεί επιλογή.
Οι μολυσματικές ασθένειες συχνά κάνουν διακρίσεις με βάση το εισόδημα, χτυπώντας εκείνους που έχουν λιγότερη πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη, δουλειές χωρίς άδεια ασθενείας, που χρησιμοποιούν δημόσιες συγκοινωνίες και διαμένουν σε χώρους υψηλής πυκνότητας πληθυσμού. Ωστόσο, ακόμη και με αυτό το πρότυπο, ο τεράστιος αντίκτυπος του coronavirus στους άπορους και ευάλωτους είναι εντυπωσιακός. Οι Αφροαμερικανοί είναι ήδη 67 τοις εκατό πιο πιθανό από ότι οι λευκοί να νοσηλευτούν για τη ισπανική γρίπη. Στην περίπτωση του COVID-19, ο αριθμός αυτός φτάνει στο 227%.
Αυτά που δεν γνωρίζουμε για τον ιό εξακολουθούν να υπερβαίνουν αυτά που κάνουμε, αλλά αυτό είναι πολύ σαφές: όταν πρόκειται για το COVID-19, όλη η επιδημιολογία είναι τοπική. Πώς μεταδίδει ο κορωνοϊός, όπου χτυπά πιο σοβαρά, και ποιες συνθήκες ευνοούν περισσότερο την εξάπλωσή του είναι ερωτήματα που κατανοούνται καλύτερα από την τοποθεσία, από κοινότητα από κοινότητα, όχι σε επίπεδο ηπείρων ή ακόμη και από χώρες.
Στην διαδικασία της αναζήτησης εξηγήσεων οι ειδικοί έχουν πολλές φορές οδηγηθεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι ο ιός έχει σώσει πολλές χώρες μεσαίου και χαμηλού εισοδήματος, επειδή οι πληθυσμοί τους στερούνται ορισμένων από τους μεγαλύτερους παράγοντες κινδύνου COVID-19: προχωρημένη ηλικία, ορισμένες χρόνιες ιατρικές καταστάσεις, στέγαση σε οίκους ευγηρίας και συχνές εσωτερικές και διεθνείς μετακινήσεις. Άλλοι πιστεύουν ότι ο αναπτυσσόμενος κόσμος βιώνει απλώς μια αναταραχή: η πανδημία, μόλις έξι μηνών, έχει ακόμα αρκετό χρόνο για να προκαλέσει όλεθρο σε νέα περιβάλλοντα.
Το δίλημμα του lockdown
Ο κορωνοϊός δεν είναι μοναδικός στο να επηρεάζει διαφορετικά άτομα και μέρη με διαφορετικό τρόπο. Όμως η έκταση αυτών των παραλλαγών και οι δυσκολίες στην εξήγησή τους δείχνουν πόσο παραμένει άγνωστο το COVID-19. Η συμπλήρωση αυτών των κενών είναι ζωτικής σημασίας, τόσο για την οικονομική ασφάλεια των ανθρώπων όσο και για τη σωματική τους υγεία.
Εάν η επιτυχή συγκράτηση των κρουσμάτων αποδειχθεί ότι εξαρτάται από την αυστηρότητα των μέτρων του lockdown, οι αρχές θα ήταν καλό να διατηρήσουν κάποια έκδοση των κλειδαριών σε ισχύ παρά το σκληρό κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό τους κόστος. Εάν ένας συνδυασμός άλλων παραγόντων αποδειχθεί πιο σημαντικός, η περίπτωση διατήρησης κλειδαριών θα ήταν σοβαρά χαμηλότερη.
Μία στρατηγική, που εφαρμόζεται σε τμήματα των Ηνωμένων Πολιτειών και της Δυτικής Ευρώπης, είναι η προστασία των πιο ευάλωτων κοινωνιών, ενώ επιτρέπει σε άλλους να κάνουν τη ζωή τους. Αλλά η μέθοδος έχει τις αδυναμίες της. Το ευρύ φάσμα παραγόντων κινδύνου και η εμφάνιση του φλεγμονώδους συνδρόμου σε ορισμένα παιδιά καθιστούν δύσκολο τον εντοπισμό αξιόπιστων ατόμων. Η εύρεση κατάλληλων τοποθεσιών για την προστασία αυτών που είναι τόσο ταυτοποιημένες και η πρόληψη της μετάδοσης μεταξύ τους δεν είναι ευκολότερη.
Ωστόσο, μερικές γενικές αρχές πρέπει να χρησιμεύσουν ως καθοδήγηση. Πρώτον, οι μακροπρόθεσμες κλειδώσεις σε εθνικό επίπεδο δεν είναι πιο ενδεδειγμένες παρά απότομα, αδιάκριτα νέα ανοίγματα. Δεύτερον, δεδομένης της γεωγραφικής απρόβλεπτης λειτουργίας του ιού, οι απαντήσεις της κοινότητας είναι προτιμότερες από τις πολιτικές σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο. Το κλειδί για τη μακροπρόθεσμη διαχείριση του ιού είναι να είναι ευαίσθητοι στις τοπικές παραλλαγές και να προσαρμοστούν σε αυτές. Κατά συνέπεια, μια τελική αρχή θα πρέπει να είναι η ανάπτυξη και ανάπτυξη πιο προσιτών και προσιτών μέσων αξιολόγησης της ιογενούς εξάπλωσης.
Foreign Affairs: Developing Countries Won’t Find a One-Size-Fits-All Solution to Coronavirus
Απόδοση: Γιάννης Κουτρουμπής
