…Που παρά , όμως,τα 15 συναπτά έτη διεξαγωγής του, με βεβαιότητα δηλώνω ότι ελάχιστοι Αρτινοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν την ύπαρξή του, την ιδέα και τους σκοπούς του. Δεν ξέρω αν έχει καμιά σημασία ο δικός μου λόγος, αλλά ως αθλήτρια που έχει βγάλει σε πέρας αυτά τα 12χλμ κολύμβησης 6 φορές (με πρώτη φορά στα 13 μου χρόνια), ως κολυμβήτρια με εμπειρία και παραστάσεις από εγχώριους και μη αγώνες ανοικτής θάλασσας υψηλού επιπέδου, αλλά κυρίως ως Αρτινή που αγαπά την πόλη της, το άθλημα της κολύμβησης και ακόμα περισσότερο τις εντόπιες διοργανώσεις που σχετίζονται με αυτό,”εκμεταλλεύομαι” το βήμα που μου δίνει το sovara.gr για να καταθέσω και τη δική μου οπτική.
Τα πρώτα χρόνια της εκδήλωσης ο εξαιρετικός άνθρωπος και καθηγητής Φυσικής Αγωγής, κύριος Γιώργος Τσαφούλης κολύμπησε μονος του από τη Βόνιτσα μέχρι την Κορωνησία με μόνο του κίνητρο την αγάπη του για τον Αμβρακικό κόλπο και τη συμβολική διάδοση του sos που εκείνος εξέπεμπε. Αν μη τι άλλο, αξιέπαινο και συγκινητικό. Εδώ ας μου επιτραπεί να πω ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος που στην έβδομη δεκαετία της ζωής του έδειχνε τέτοια ψυχική και σωματική δύναμη, απετέλεσε αφορμή για εμένα προσωπικά αλλά και άλλα παιδιά της πόλης μας τότε να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους στην ανοιχτή θάλασσα , πέρα από το αίσθημα της ευαισθητοποίησης που αναπτύξαμε και εμείς μαζί του για τον τόπο μας.
Ο κύριος Γιώργος , λοιπόν, με τα χρόνια βρήκε συμπαραστάτες, ανθρώπους του χώρου που τον στήριξαν και για μερικά χρόνια κάναμε μια αξιοπρεπέστατη προσπάθεια όλοι οι συμμετέχοντες με γνώμονα και πρωταγωνιστή τον Αμβρακικό. Η μετέπειτα αποχή του όμως για δικούς του πολύ σημαντικούς λόγους έριξε το βάρος σε ένα Δήμο που θεωρητικά έπρεπε να πάει τη διοργάνωση ένα βήμα παραπέρα τουλάχιστον!
Η δική μου σκοπιά λέει ότι με το πέρασμα των χρόνων “η μπάλα χάθηκε”. Ο Διάπλους του Αμβρακικού ,καλώς ή κακώς δεν μπορεί να διεκπεραιωθεί με δουλειά 5 ημερών. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει την τέλεσή του -και μιλώ μόνο για το κολυμβητικό μέρος και όχι τις παράλληλες εκδηλώσεις, γιατί αυτό τον καθιέρωσε- δεν έχουν επαφή με την κολύμβηση και πόσω μάλλον με την Κολύμβηση Ανοικτών Υδάτων (open water) που απαιτεί άλλη τεχνογνωσία. Αυτό, φυσικά , δεν είναι ούτε παράλογο ούτε κατακριτέο.
Και επειδή η πρώτη και βασική μέριμνα σε οποιαδήποτε κοινωνική-πολιτιστική-αθλητική εκδήλωση πρέπει να είναι η ασφάλεια, θέτω αυτό ως την κορυφή των προς επίλυση ζητημάτων. Χωρίς να έχω εικόνα για τη φετινή διοργάνωση, και αν άλλαξε κάτι εντυπωσιακά σε αυτό το κομμάτι τότε θα χαρώ και θα ανακαλέσω, αναφέρω ένα από τα πολλά περιστατικά που βίωσα εγώ τα 7 χρόνια που συμμετέχω. Ελλείψει σκαφών πριν 2 χρόνια, ξεκίνησα τον αγώνα χωρίς συνοδεία και για μία ώρα κολυμπούσα ΜΟΝΗ ΜΟΥ ανοικτά της Βόνιτσας μέχρι που ένας εθελοντής με κανό πέρασε δίπλα μου τυχαία, μου έδωσε νερό , σταμάτησα για να του εξηγήσω τι συνέβαινε και να τηλεφωνήσουμε για εύρεση συνοδείας στο υπόλοιπο της διαδρομής. Σε πιθανή μου αδιαθεσία δεν ξέρω ποια θα ήταν η τακτική αντιμετώπισης.
Όσον αφορά στη διαδρομή καθ’ εαυτήν, είναι καιρός να αποφασίσουμε αν διοργανώνουμε κάτι με αγωνιστικό ή οικολογικό χαρακτήρα. Γιατί η κάθε μία περίπτωση χρήζει εκ διαμέτρου αντίθετης αντιμετώπισης. Προσωπικά, θεωρώ ντροπιαστικό το να προβάλλουμε πανελλαδικά κάτι που δεν έχει υποστεί την ανάλογη προεργασία και που το αποτέλεσμα αδικεί τις πραγματικές του δυνατότητες. Από το να κάνουμε δουλειά 3ημέρου για “να βγει και φέτος η υποχρέωση”, είναι προτιμότερη η διακοπή. Από την άλλη ,σε αυτήν την περίπτωση μιλάμε για ασέβεια στους πρωτεργάτες της προσπάθειας. Και καλώς ή κακώς, αυτός είναι ο Διάπλους του Αμβρακικού! Η διάσχιση της δικής μας μοναδικής θάλασσας και το μήνυμα που προσπάθησε με κόπο και συνέπεια να περάσει μόνος του στην αρχή ο κύριος Γιώργος. Αυτό είναι το στοιχείο που μπορεί να ξεχωρίσει τη διοργάνωση όχι μόνο πανελλαδικά, αλλά και διεθνώς: αυτή η μοναδικότητα και μαγεία του συγκεκριμένου υδροβιότοπου!
Beach soccer, τρίαθλο κλπ, διοργανώνονται ανά την Ελλάδα συνέχεια και … μεταξύ μας, πιο μεθοδικά. Δεν υποβαθμίζω κανένα άθλημα και σέβομαι στο έπακρο την προσπάθεια κάθε αθλητή! Όταν , όμως, εντάσσεις κάτι στο πρόγραμμα ενός άλλου κύριου γεγονότος και το κάνεις εξ ονόματος παράλληλο, δεν είναι οξύμωρο το να ρίχνεις σε αυτό περισσότερο φως;
Προτάσεις υπάρχουν. Ούτε από αγώνες δρόμου είχε εμπειρία η πόλη μας, αλλά επειδή έτυχε στο φετινό Δρόμο του Γεφυριού να βρίσκομαι στην Άρτα, είδα πώς μια ολόκληρη πόλη αγκάλιασε το εν λόγω γεγονός. Το οποίο φυσικά ήταν προϊόν μακρόχρονης προεργασίας, συζητήσεων με γνώστες και φυσικά ΘΕΛΗΣΗΣ. Έχω θέσει εαυτόν στη διάθεση των αρμοδίων οποιαδήποτε στιγμή για συζήτηση και συνεργασία ώστε ο διάπλους μας έστω και… 16 χρόνια μετά, με ομαδική δουλειά και με οργάνωση μήνες πριν, να πάρει τη μορφή που του αξίζει.
Ελίνα Π. Μάνθα
_____
© sovara.gr
