Γράφει ο Πάρις Κονιτσιώτης
Αν και το ξέρουν και οι γάτες πλέον, ως Κυβερνοχώρος υποδηλώνεται το περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί από δίκτυα επικοινωνιών που χρησιμοποιούν ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Στην ουσία όμως μια βαθιά ανεξερεύνητη θάλασσα είναι, που κρύβει επικίνδυνες παγίδες και όχι η ευχάριστη πλοήγηση που σου κλέβει τον ελεύθερο χρόνο σου χωρίς να το καταλαβαίνεις. Σε αυτές τις επικοινωνιακές θάλασσες κρύβονται τεράστια θηλαστικά επικίνδυνα όπως τελευταία «η μπλε φάλαινα» που ψάχνει να καταπιεί απροστάτευτα νέα άτομα με συναισθηματικά κενά και χαμηλή αυτοεκτίμηση, παρασύροντάς τα στην αυτοκτονία. Το σερφάρισμα είναι σαν αυτό της ανοικτής θάλασσας αν δεν το χειριστείς σωστά, γιατί αν ξανοιχτείς στα βαθιά, με άγνοια κινδύνου, μπορεί να μην έχεις δρόμο επιστροφής.
Μήπως το νέο διαδικτυακό παιχνίδι «μπλε φάλαινα» – παιχνίδι θανάτου- είναι η κορυφή του παγόβουνου;
Μήπως διαδικτυακά υπάρχουν και άλλα πολλά παιχνίδια που οδηγούν αρκετούς νέους στην αυτοκτονία;
Μήπως έχει εξαντληθεί κάθε δυνατότητα ανεύρεσης κανονικών παιχνιδιών;
Μήπως τα έχουμε παίξει όλα και ψάχνουμε καινούργια που δεν ικανοποιούν πλέον κανένα συναίσθημα και παρασύρουν σε άλλα δύσβατα μονοπάτια;
Είναι ερωτηματικά προς όλους και ειδικότερα σε γονείς και δασκάλους που πρέπει να προστατέψουν τα νέα παιδιά από την άσκοπη και πολύωρη ηλεκτρονική πλοήγηση, οπότε το εργαλείο που λέγεται διαδίκτυο μπορεί να μετατραπεί σε ανύποπτο χρόνο από μια ευχάριστη ενημερωτική απασχόληση σε επικίνδυνο και καταστροφικό παιχνίδι.
Κάποιοι βέβαια αισθάνονται περήφανοι και ψηλώνουν τη μύτη τους, που τα καμάρια τους παίζουν στα δάχτυλα το ιντερνετ κι αδιαφορούν για τις ώρες απασχόλησής τους κι είναι έτοιμοι να αναφωνήσουν όπως στη διαφήμιση « ποιος είσαι παιχταρά μου, εγώ είσαι;».
Δεν έχει νόημα ένα ταξίδι σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου αν δεν κάνεις «check in» στον προορισμό, είναι σαν μην πήγες, ενώ δημοφιλής προορισμός θεωρείται αυτός που έχει κοινοποιηθεί τις περισσότερες φορές στο διαδίκτυο. Διαβάζω ότι σε αυτή την ατελείωτη μάχη των αναρτήσεων «νικήτρια ανακηρύσσεται η Ντίσνευλαντ στην Αμερική, με δεύτερο τον Πύργο του Άιφελ, ενώ η Ακρόπολη βρίσκεται στην 27η θέση της σχετικής λίστας».
Θα μου πει κάποιος ότι ανέκαθεν τον άνθρωπο τον τραβούσαν σαν το μέλι μέθοδοι και τεχνολογικά επιτεύγματα που οδηγούσαν στην αυτοκαταστροφή και σε αυτό συμβάλλουν κάποια άρρωστα μυαλά που ψάχνουν τρόπους να βλάψουν τους συνανθρώπους τους είτε από σχιζοφρενή ιδιορρυθμία, είτε για την αποκόμιση κέρδους.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η τελευταία Κυβερνοεπίθεση που έγινε στα λογισμικά μεγάλων επιχειρήσεων και οργανισμών σε πολλές προηγμένες χώρες και τη σταμάτησε ένα νεαρός Αγγλος χάκερ πριν προλάβει να εξαπλωθεί. Ανακαλύπτουν έναν ιό και τον εισχωρούν σε σαιτ με μεγάλη επισκεψιμότητα με αποτέλεσμα όταν επισκεφτείς το συγκεκριμένο σαιτ να κολλήσεις τον ιό.
Αν κάποιος για παράδειγμα έχει αδυναμία σε ροζ σελίδες, που είναι ένας δημοφιλής στόχος κινδυνεύει από ιό που θα τον απειλεί ότι θα σβήσει όλο το αρχείο του, αν δεν καταβάλει άμεσα κάποιο μικροποσό που πολλαπλασιάζεται όσο καθυστερεί η καταβολή.
Στα Μέσα Ενημέρωσης ανακοινώθηκε χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί ότι πιθανόν η επίθεση αυτή να προήλθε από εκείνο «το βλαμμένο» της Βόρειας Κορέας που δοκιμάζει τους πυραύλους με τις ατομικές κεφαλές με την ίδια ελαφρότητα που ο ανεγκέφαλος φίλαθλος έριξε το κουτί μπύρας στο κεφάλι του Βλάνταν Ιβιτς στο ματς Παναθηναϊκός –ΠΑΟΚ.
«Δύο κίνδυνοι απειλούν σταθερά τον κόσμο, η τάξη και η αταξία» είπε ένας Γάλλος ο Πώλ Βαλερύ και αναγνωρίζουμε ότι έχει δίκιο, γιατί το ανθρώπινο γένος εκτός από τις κατακτήσεις του σε όλους τους τομείς, απεργάζεται μεθόδους και ψάχνει τεχνολογικά ευρήματα που οδηγούν στην αυτοκαταστροφή.
Περιμένοντας το καλό νέο για το χρέος, αφού σύμφωνα με τον κ. Πρωθυπουργό θα είναι πάρα πολύ καλό για να είναι αληθινό, too good to be true στην καθομιλουμένη, ας μην είμαστε τόσο ανυποψίαστοι με τα social media –παρασύρθηκα από τα Αγγλικά- κι ας έχουμε σαν πρώτη σκέψη όταν ανοίγουμε τον υπολογιστή ότι η επικοινωνία είναι ευχαρίστηση κι όχι παγίδα.
