Ο Θεόδωρος Ρούσβελτ, 26ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1901-1909), εκφώνησε στη Σορβόννη τον Απρίλιο του 1910 έναν λόγο με τίτλο «Ο Πολίτης στη Δημοκρατία». Ένα χωρίο αυτού του λόγου έγινε ευρύτατα γνωστό ως «Ο Ανθρωπος στην Αρένα» (The Man in the Arena), καθώς καταδεικνύει με έμφαση τη διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που μένουν στα λόγια έναντι αυτών που αρέσκονται σε πράξεις.
Ειδικότερα, αναφέρει επί λέξει: «Δεν είναι αυτός που ασκεί κριτική που μετράει· ούτε αυτός που επισημαίνει πώς σκοντάφτει ο δυνατός άνθρωπος ή πού αυτός που προέβη σε πράξεις θα μπορούσε να τα έχει πάει καλύτερα. Ο έπαινος ανήκει στον άνθρωπο που είναι πραγματικά στην αρένα, του οποίου το πρόσωπο είναι αλλοιωμένο από τη σκόνη και τον ιδρώτα και το αίμα· που αγωνίζεται γενναία· που σφάλλει, αλλά επιστρέφει σύντομα ξανά και ξανά, διότι δεν υπάρχει προσπάθεια χωρίς λάθη και παραλείψεις· αλλά που στην πραγματικότητα πασχίζει να ολοκληρώσει τις πράξεις· που έχει μεγάλο ενθουσιασμό, μεγάλη αφοσίωση· που αφιερώνεται σε έναν άξιο σκοπό· που στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος γνωρίζει τον θρίαμβο ενός υψηλού επιτεύγματος και στη χειρότερη περίπτωση, εάν αποτύχει, τουλάχιστον αποτυγχάνει τολμώντας μεγαλειωδώς, έτσι ώστε η θέση του δεν θα είναι ποτέ μαζί με αυτές τις κρύες και δειλές ψυχές που δεν γνωρίζουν ούτε τη νίκη, ούτε την ήττα».
Ο τρόπος αντιμετώπισης της πανδημίας του κορονοϊού αποτέλεσε αφορμή για να ασκηθεί κριτική στους αρμοδίους που λαμβάνουν τις σχετικές αποφάσεις. Ο «αβρός» Τσιόδρας επικρίθηκε για την εγκυρότητα των επιστημονικών του θέσεων, κάποιοι προσπάθησαν δε να αμαυρώσουν το επιστημονικό του προφίλ του με αναφορές σε συμμετοχή του στο δήθεν σκάνδαλο της αγοράς των εμβολίων του ιού Η1Ν1 ή ακόμα πιο χυδαία τον επέκριναν για τη θρησκευτικότητά του. Ο «σκληρός» Χαρδαλιάς έγινε αποδέκτης επιθέσεων για δήθεν βοναπαρτισμό, καθώς οι αυστηρές επισημάνσεις του θορύβησαν τον δικαιωματισμό κάποιων.
Ο «κακός» Πρωθυπουργός κατηγορήθηκε για παραβίαση του Συντάγματος, ενόσω οι ίδιες οι ερμηνευτικές του διατάξεις προβλέπουν ρητά τη δυνατότητα λήψης μέτρων περιορισμού για λόγους δημόσιας υγείας. Ποιοι όμως είναι αυτοί που ασκούν τέτοιου είδους κριτική και γιατί;
Είναι οι ίδιοι που υπόσχονταν ότι θα έσκιζαν τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο. Που κατακεραύνωναν τους κακούς δανειστές και στη συνέχεια γίνονταν ομοτράπεζοί τους. Που αμφισβητούσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση και στη συνέχεια προσέτρεχαν γονυπετείς στα όργανά της προκειμένου να ζητήσουν οικονομική βοήθεια. Που υπέγραφαν με τη σειρά τους μνημόνια από αυτά που πρωτύτερα είχαν σκίσει στα λόγια. Που θα έκοβαν χρήμα στο Νομισματοκοπείο και θα εισήγαγαν IOUs για τις πληρωμές του δημοσίου. Που έκλεισαν τις τράπεζες. Που άνοιγαν τα σύνορα στους λαθρομετανάστες. Που απελευθέρωναν βαρυποινίτες. Που έδιναν άδειες σε τρομοκράτες. Που απεργάζονταν τη χειραγώγηση της δικαιοσύνης. Που έπεισαν ένα μέρος, ευτυχώς μικρό, των συμπολιτών μας να υιοθετεί την ανυπακοή σε κάθε είδους κανόνα ή κρατική οδηγία ως τρόπο ζωής. Που μέχρι και σήμερα αμφισβητούν την εγκυρότητα των μέτρων περιορισμού της πανδημίας. Που με όπλο τους τη φθηνή αντιπολίτευση, τη λασπολογία και τον λαϊκισμό, οι αριβίστες της πολιτικής έχουν έναν και μοναδικό στόχο, την επαναφορά τους στην εξουσία με όλα τα μέσα. Το έκαναν μία φορά, σκοπεύουν να το επαναλάβουν.
Δεν είναι όμως αυτός που ασκεί κριτική που μετράει, αλλά «ο Άνθρωπος στην Αρένα». Αυτός φέρει το βάρος των πράξεών του, αυτός θα είναι ο αποδέκτης των συνεπειών της ήττας του ή ο επικαρπωτής της όποιας επιτυχίας. Αυτός θα μείνει στην Ιστορία. Αυτόν που ασκεί κριτική μακρόθεν απλά θα τον λησμονήσουμε.
*Ο Κωνσταντίνος Κανελλάκης είναι δικηγόρος, LL.B., LL.M.
