Γράφει ο Χρήστος Παπανικολάου
Τη χρονιά που μας πέρασε, το Δημοτικό Συμβούλιο Αρταίων, με ευρεία πλειοψηφία (25 ψήφους υπέρ και 5 ψήφους κατά) έλαβε την αριθμ. 6/18-1-2016 Απόφαση (νυν δημοτική αρχή κ. Τσιρογιάννη), για την χρήση του ακινήτου του (πρώην) ΞΕΝΙΑ Άρτας ως ξενοδοχειακή μονάδα με την παράλληλη λειτουργία των αντίστοιχων χώρων παροχής υπηρεσιών υγειονομικού ενδιαφέροντος (καφετέρια και εστιατόριο), με την εκμίσθωσή του σε ιδιώτη, ώστε αυτό να αποτελέσει μια πρότυπη ξενοδοχειακή μονάδα, στο κέντρο της πόλης. Όπως ήταν αναμενόμενο, η απόφαση αυτή έφερε την αντίδραση όλων όσοι συνηθίζουν να μιλούν στο όνομα του δημοσίου συμφέροντος, οι οποίοι, ωστόσο, επί της ουσίας το αντιμάχονται. Πρόκειται για τους γνωστούς «οργισμένους» υπερασπιστές ιδεοληψιών που επί πολλά χρόνια στέκονται εμπόδιο στην τουριστική ανάπτυξη της πόλης και κατ΄ επέκταση στην ενίσχυση της τοπικής οικονομίας με το ψευδεπίγραφο επιχείρημα της λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Αυτοί που δαιμονοποιώντας την ιδιωτική πρωτοβουλία δεσμεύουν τις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης στερώντας της το δικαίωμα να διαμορφώσει μια σύγχρονη ταυτότητα.
Με αφορμή, λοιπόν, το ζήτημα της αξιοποίησης του κτηρίου του Ξενία, αναρωτιέμαι αν μπορεί η πόλη μας να ξεφύγει από τα δεσμά που κάποιοι την έχουν εγκλωβίσει και να αξιοποιήσει τις δυνατότητές της. Να νοηματοδοτήσει με διαφορετικό τρόπο την πορεία της μέσα στην ιστορία της Ελλάδας, πέρα από το θρυλικό γεφύρι της και να αναπτύξει μέσα από πρωτοβουλίες έναν νέο ελκυστικό προς τον τουρισμό χαρακτήρα. Διότι, έως τώρα, δυστυχώς, η Άρτα είναι περισσότερο μια πόλη πέρασμα, παρά μια πόλη προορισμός. Οι ευθύνες διαχέονται σε όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και τοπικούς παράγοντες που παρά τα όμορφα λόγια για την Άρτα των 4 εποχών, δεν έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ένα σχέδιο πολιτισμικής και τουριστικής ανάπτυξης της πόλης. Να μας παρουσιάσουν πως σκέφτονται να διηγηθούν στην πράξη, μέσα από τη χάραξη πολιτισμικών διαδρομών, στο σύγχρονο επισκέπτη της πόλης τη μακρά ιστορική της διαδρομή που μαρτυρούν οι αρχαιολογικοί χώροι, το Κάστρο, οι βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες. Πως σκέφτονται να τον μυήσουν στην Ηπειρώτικη γαστρονομία, στις εναλλακτικές μορφές τουρισμού και να δώσουν νόημα και πραγματικό περιεχόμενο στις υδάτινες διαδρομές για kayak και rafting, στη θεραπεία στα ιαματικά λουτρά, αλλά και στο σύνολο των αγροτικών δραστηριοτήτων και των πολιτιστικών περιηγήσεων της πόλης.
Για την υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου δεν αρκούν μόνο οι φιλόδοξες και σε πολλές περιπτώσεις φιλότιμες προσπάθειες των τοπικών αρχών. Είναι απολύτως αναγκαία και η ιδιωτική πρωτοβουλία, ιδίως στην παρούσα συγκυρία, όπου η έξοδος από την κρίση φαντάζει ακόμη ως κάτι άπιαστο. Χρειάζεται να υπάρξει κοινά αποδεκτή απόφαση ως προς το που θα στοχεύσει η πόλη μας και πως αυτή θα τοποθετηθεί στο σύγχρονο τουριστικό χάρτη που διαμορφώνεται στη χώρα. Αυτή η απόφαση για να χαίρει επιτυχίας είναι αναγκαίο να αγκαλιαστεί από την τοπική κοινωνία. Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, είναι απαραίτητο το σχέδιο. Ένα σχέδιο με χρονοδιάγραμμα υλοποίησης και στόχους. Δεν υφίσταται επί της ουσίας πλέον δίλημμα, αν χρειαζόμαστε λιγότερο κράτος ή περισσότερη επιχειρηματική δραστηριότητα. Το ζήτημα είναι πως θα επιτύχουμε πολλά υποσχόμενες συμπράξεις μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα ακόμη και στη μικρή τοπική κλίμακα, προκειμένου να περάσουμε στη δημιουργία αναπτυξιακού κλίματος εντός πόλης. Όταν μπορέσει η πόλη μας να κλείσει τα αυτιά της στις φωνές των Σειρήνων που την αποπροσανατολίζουν από τον προορισμό, μπορεί να φτάσει στο επιθυμητό στόχο να αποτελέσει προορισμό και όχι πέρασμα.
